Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

των πλησιεστέρων συγγενών



Η σελίδα απρόσωπη, έχασκε μπροστά μου επιτακτικά και χλευαστικά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν. Τρεις σημαντικές φορές μέσα στα τελευταία τρία χρόνια απλώθηκε μπροστά μου, τα γραμματάκια ψιλά, σε διαφορετικές γλώσσες. Τι να σου κάνει η γλώσσα; Το νόημα είναι που μετράει, και το νόημα ρωτάει: αν κάτι σου συμβεί, ποιον να ειδοποιήσουμε;

Ολισθηρό ερώτημα. Ποιον αλήθεια να ειδοποιήσουμε; Ανατρέχει ο νους σε πιθανούς φίλους - όλοι κάπου αλλού, κάπως αλλιώς, με δικές τους υποθέσεις, ολοδικές τους ιστορίες. Αν κάτι συνέβαινε σ' εμένα, ποιον θα ξεβόλευε λιγότερο ένα τέτοιο τηλεφώνημα από το υπερπέραν; Η απάντηση είναι Κανέναν.

Κι επειδή δεν έχω μάθει να ξεβολεύω, αφήνω τις γραμμούλες κενές. Θα το σκεφτώ και θα το προσθέσω αργότερα αυτό, τους αποκρίνομαι. Αργότερα. Μα ξέρω καλά πως δε θα 'χω απάντηση "αργότερα". Υπάρχουν φορές που το βαρύ σου μέτωπο σου ακουμπά το παγωμένο μέτωπο της Αλήθειας. Περνούν τα χρόνια κι ορφανεύεις με τρόπο πολύ βαθύτερο από την πιο χειροπιαστή ορφάνια. 

Οι άνθρωποι και στις δύο φωτογραφίες σίγουρα έχουν πλησιέστερους συγγενείς - ίσως μάλιστα να βρίσκονται κάπου ανάμεσά τους, κολλημένοι πλάτη με στήθος, ώμο με ώμο. Το σπουδαιότερο είναι πως όλοι τους είναι "συγγενείς". Θανάσιμο πλήγμα το ότι εκείνοι που τους έχουν φέρει σ' αυτή τη βάρβαρη θέση θα μπορούσαν να 'ναι δικοί μου συγγενείς. Ευτυχώς όχι. Ωστόσο είναι συμπατριώτες μου. Μιλάμε την "ίδια" γλώσσα (αληθεύει άραγε;), έχουμε ανθρωπολογικούς κι εθνολογικούς δεσμούς. Το να πω πως ντρέπομαι είναι μηδαμινό. Σχεδόν περιττό. Κάτι άπιαστο με δένει μ' ετούτα τα θύματα - τίποτα με τους θύτες.

Προσθέτω λοιπόν άλλη μιαν όψη στην Ορφάνια και συμπορεύομαι.




Brian Eno & David Byrne - Regiment .mp3



Found at bee mp3 search engine

6 σχόλια:

  1. Αυτοι οι ανθρωποι ειναι οι δικοι μας ανθρωποι. Ειναι οι παπουδες και οι γιαγιαδες μας. Ειναι αυτοι που σφαζονταν, στον "συνωστισμο" του λιμανιου της Σμυρνης. Και μετα βρεθηκαν προσφυγες στην ιδια την Πατριδα τους. Που ποτε δεν την ενοιωσαν ετσι. Τωρα τους κατατρεχουν οι δυναμεις καταστολης. Τοτε οι ιδιοι οι συν-ελληνες(?). Δεν ειμαστε αμοιροι ευθυνων. Συμμετοχοι ειμαστε συο εγκλημα τουτο. Οσο κι αν κρυβουμε το προσωπο μας, οσο κι αν αποστρεφουμε το βλεμμα μας, οσο κι αν αποφευγουμε να τους κοιταξουμε καταματα, ειναι ενας απο τους λογους που για καποιους απο μας δεν μας κολλαει υπνος τα βραδυα. Για καποιους αλλους ειναι ευκαιρια περισσοτερου κερδους, ξεχνωντας οτι χθες και προχθες ισως ηταν οι γονεις τους, οι δικοι τους, οι φιλοι τους στη ιδια ακριβως θεση. Η ορφανια, οπως και η μοναξια δεν εχει να κανει με πληθος ανθρωπων. Δεν ειναι ποσοτικο μεγεθος. Ειναι ποιοτικο, και θεμα επιλογης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τάσο καλησπέρα, μέσα στο πνεύμα μου όπως πάντα.. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, υπάρχουν φορές που αισθάνομαι "γραφική" - έχω συνηθίσει έτσι βέβαια, αλλά όταν αποκρίνεσαι με τέτοιο τρόπο νιώθω πολύ λιγότερο ου-τοπη. Να είσαι καλά. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η χαρα μου ειναι που μου δινεις την ευκαιρια να εκφραζομαι, ετσι οπωσ νοιωθω. Το οτι βρισκομαι μεσα στο πνευμα σου "παντα", μου δινει διπλη χαρα. Αλλα αυτο το "παντα", ειναι μια λεξη και κυριως μια εννοια που θελω να αποφευγω. Μου θυμιζει τους ορκους της εφηβειας μας..." θα σ΄ αγαπω για παντα" κλπ. Κανενα για "παντα" δεν κρατησε τοσο ωστε να επαληθευθει. Ισως βεβαια εκει να ειναι και η μαγεια του "παντα".
    Απο που ξεκινησα και που εφθασα, ε? Πως με ανεχεσαι ακομα? Απορω κι εγω ο ιδιος. Καλο σου βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Eίδες; Ακόμη σε ανέχομαι, και μάλιστα με μεγάλη χαρά κι ευκολία :) Δεν εννοούσα το εφηβικό "πάντα", καλέ μου Τάσο - εννοούσα πως όσες φορές έχουμε επικοινωνήσει ιστολογικά, αυτές τελοσπάντων που μου έχεις αφήσει μηνύματα, μ' έχεις αφήσει με την εντύπωση ότι δεν υπάρχει η παραμικρή παρανόηση, ότι υπάρχει μεταξύ μας οικειότητα στην αντίληψη των πραγμάτων. Αυτό μόνο. Κατά τα άλλα, τις ξέρεις και τις απόψεις μου περί "πάντα".. Καληνύχτα και σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αφου μπορουμε και επικοινωνουμε, εισαι σιγουρη πως καταλαβα τι εννοουσες.Απλα μεσα στην δινη των σκεψεων, βρεθηκα και στην εφηβεια. Εχεις καταλαβει πως δεν γραφω. Απλα σκεφτομαι γραπτα. Και αυτος ειναι ο λογος που πεταγομαι απο το ενα στο αλλο. Αλλα η εφηβεια παντα θα μας "κατατρεχει". Μια φορα τη ζουμε και στην υπολοιπη ζωη μας, την αναπολουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή