Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Λάζαρος


Επιθυμώ ετούτο το κείμενο να 'ναι ένα ατόφιο κομμάτι από μένα. Από εκείνα που άφηνα αρκετά τακτικά στην παλιά μου σκιά, και που με σημάδευαν με τον τρόπο τους, κάνοντάς με να αισθάνομαι σαν έντομο ανάξιο προσοχής (στην καλύτερη περίπτωση) ή αξιοπερίεργο και κάτω από μεγεθυντικό φακό (στη χειρότερη). Διαβάζω παλιές εγγραφές και πραγματικά βουλιάζει η καρδιά μου - τόσα κομματάκια από μένα μα όλα πολύχρωμες χαλκομανίες, ασύνδετες σκέψεις για τους πολλούς. Τόσες μουσικές μα ελάχιστα (έως πολύ ελάχιστα) αφτιά τις πρόσεξαν. Κι όπως οι σκέψεις και οι λέξεις μας, συχνά παρερμηνεύονταν ή σκόρπιζαν στους πέντε ανέμους. Ακριβώς όπως εκεί έξω - έτσι, Λάζαρε;

Επιθυμώ ετούτο το κείμενο να 'ναι ατόφιο κι αθόρυβο. Σαν εκείνο το απροσδιόριστο που αναζητώ πιότερο από καθετί. Αδιόρατο όπως όλα τα λιγοστά που 'χει ανάγκη η καρδιά μα που ποτέ δεν κατάφερα να συναντήσω στις καθημερινές διαδρομές. Ποτέ δεν κατέφυγα στις ταμπέλες για να περιγράψω τον εαυτό μου ή τους άλλους. Μα ο υπόλοιπος κόσμος τις χρησιμοποιεί αλόγιστα. Είσαι η μάνα, η κόρη, η εργαζόμενη, η ξενητεμένη, η απόμακρη, η περιορισμένη. Είσαι εκείνη που 'χει μάθει να δίνει, να φροντίζει, ν' αναβάλλει, να περιμένει. Κανείς δεν είδε ποτέ ένα σύνολο - ατελές έστω - που να πλησιάζει κάπως την αλήθεια σου. Μόνο αυτοτελή αποσπάσματα. Κοιτάς το πρόσωπό σου σε καθρέφτη ψηφιδωτό και πασχίζεις να μαντέψεις τι 'ναι αυτό που βλέπει ο άλλος. Τις περισσότερες φορές απολύτως τίποτα. Ο χρόνος κυλάει σαν τη ρόδα κι εσύ βρίσκεις όλο και πιο πολλά κοινά με τον Λάζαρο.

Ρίχνοντας ένα δισταχτικό βλέμμα προς τα πίσω, συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν επέλεξα, μόνη, αβοήθητη κι από καρδιάς, κάποιον να του χάριζα - ή να χαράμιζα, τι σημασία έχει - εμένα. Λες να 'ταν η ραγισμένη μου αυτοπεποίθηση; Η τυραννία του φόβου της απόρριψης; Αδιάφορος ο λόγος. Η επιλογή βρισκόταν πάντα στα χέρια των άλλων, κι εγώ κάποιες φορές ακολούθησα. Μ' εκείνα τα μουδιασμένα γόνατα, τις πεταλούδες στο στομάχι, την αβεβαιότητα που έκλεινε τα δάχτυλά της γύρω απ' το λαιμό μου. Στήνεις καρτέρι στον ίδιο σου τον εαυτό, γράφεις μόνος το σενάριο της αποτυχίας σου - με ποιο δικαίωμα λοιπόν εκπλήσσεσαι; Να συνηθίσεις επιτέλους στους μικρούς και μεγαλύτερους θανάτους. Του μοιάζεις, βλέπεις, αρκετά του Λάζαρου.

Επιθυμώ ετούτο το κείμενο να με πονέσει όσο μου αξίζει. Η τηλεόραση βογγάει τα τελευταία βράδυα με τα κακά μαντάτα της μαμάς-Ελλάς... πώς και μου διέφυγε να συμπεριλάβω στις παραπάνω ταμπελίτσες πως είμαι κι Ελληνίδα. Μικροί βομβαρδισμοί τα πρωινά - άκουσες τι γίνεται εκεί κάτω; Για δες τι χάλια, σου λείπει; Πώς νιώθεις; Αλήθεια, πώς νιώθω; Σαν ένας ξεχασμένος Λάζαρος.

Απέναντί μου, σ' απόσταση αναπνοής, η μεσόκοπη γυναίκα αφήνει τα μάτια της να γεμίσουν σαν μικρές κανάτες με νερό που ξεχειλίζουν. Ενστικτωδώς γονατίζω πλάι της και της χαϊδεύω την πλάτη. Δεν επιτρέπεται, αύριο το πρωί ίσως να βρω κάποιο γραφειοκρατικό μπελά, αλλά ποιος νοιάζεται. Το 'χει ανάγκη όσο κι εγώ. Έτσι νιώθω. Τα υπόλοιπα αγκάθια στο πλευρό μου μπορούν να περιμένουν λίγο. Βλέπω μια ζωή να διαγράφεται μπροστά στα μάτια μου, για μένα, και ξέρω καλά πως τίποτα δεν έχω επιλέξει. Απλά έτσι είναι.

Επιθυμώ ετούτο το κείμενο να γίνει απορροφητικό χαρτί κουζίνας για να σκουπίσει τα αίματα και τα δάκρυα που λερώνουν τους διαδρόμους κάθε βράδυ. Ώστε ν' αρχίσει καθαρά η επόμενη μέρα. Απόψε, και για το απρόβλεπτο μέλλον, γίνομαι ένα με τον Λάζαρο.



Richard Barbieri (στο πιάνο), σε θυμάμαι καλά από τα χρόνια των Japan.. τι χρόνια κι εκείνα! Υπέροχες οι συνεργασίες με τους αγαπημένους Porcupine Tree, και πολύ τις χαίρομαι γιατί, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, η μουσική είναι γεμάτη Λάζαρους..