αόρατα χέρια σε ταξικές κονταρομαχίες

Τον Τ τον έχουν κατατάξει - εύκολα, ανώδυνα (για εκείνους που φρόντισαν να τον κατατάξουν τουλάχιστον) και σχεδόν αποτελεσματικά - στην κατηγορία του συνδρόμου Asperger. Πρόκειται για ένα νέο και συμπαθητικό άνθρωπο, με γνώσεις που δίχως υπερβολή θα 'λεγα πως υπερέχουν όλων των τέως δασκάλων του μαζεμένων. Με εξαιρετικά διεισδυτική αντίληψη αλλά κι εκπληκτική αφομοίωση, γράφει μ' ένα τρόπο που διαπερνά - παρά ξεπερνά - οποιαδήποτε νοησιαρχία. Ωστόσο η ετικέτα βρήκε τον τρόπο να κολλήσει πάνω στο μανίκι του - κι έχω την εντύπωση πως ο ίδιος δε νοιάζεται καθόλου να βγάλει και να παρατήσει το ρούχο, μάλλον τον διασκεδάζει το μανίκι με τη στάμπα. Άλλωστε του παρέχει σημαντικό υλικό στην έρευνά του που αφορά έναν αιώνιο, ακατέργαστο, και τώρα πια υπόγειο, ταξικό αγώνα.

Μου στέλνει - με μια αυτοπεποίθηση που προέρχεται καθαρά και μόνο από την ευφυία του - ένα δεκαεξασέλιδο άρθρο που 'χε καταφέρει να εκδόσει σε κάποιο περιοδικό εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας. "Έκδοση για τα πανηγύρια, αλλά δε βαριέσαι...", τονίζει. Αρχίζω να το διαβάζω και μέχρι να φτάσω στη δεύτερη σελίδα έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Asperger's είπες; Τον ρωτάω. Ναι, βέβαια. Και μάλιστα με διάγνωση από κορυφαίο καθηγητή κλινικής ψυχολογίας του Καίμπριτζ. Κι εσύ πώς νιώθεις; Πιστεύεις πως αυτή είναι η απάντηση; Σε καλύπτει; Όχι. Δεν έχω Asperger's, μου απαντάει με αγανάκτηση. Αγανάκτηση που 'χει ξεχαστεί στο ράφι για κάμποσα χρόνια κι έχει στεγνώσει απ' την πολυκαιρία. Συμμερίζομαι το όχι του, κατανοώ την αγανάκτησή του. Η ευκολία με την οποία γίνονται διαγνώσεις που καθορίζουν την ταυτότητα και τον ψυχοκοινωνικό νανισμό ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων είναι, κατά τη γνώμη μου, μικρόνους κι εγκληματική. Με την βαριεστημένη άνεση ενός επιστημονικού τίτλου μοιράζονται απλόχερα διαγνωστικές ετικέτες. Η θητεία μου σε κλινική που ειδικεύεται ακριβώς στον τομέα αυτό μ' έμαθε κάτι για την επιστημονική και ηθική αγωνία που κρύβεται - ή μάλλον που θα 'πρεπε να κρύβεται - πίσω από κάθε τέτοια ετικέτα. 

Και φυσικά ένα ακόμη μάθημα εδώ είναι η τεράστια, μεταφυσική θα 'λεγα, αλήθεια ενός ατέρμονου ταξικού αγώνα - σ' ετούτη τη χώρα τουλάχιστον. Η κυβέρνηση της Θάτσερ, από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, κατάφερε να ξεριζώσει το "ανήκειν" της εργατικής τάξης, μαζί με το αίσθημα περηφάνιας και βαθύτατων, παμπάλαιων δεσμών ανάμεσα στους ανθρώπους της. Κι αυτό βέβαια στ' όνομα μιας αμερικανίζουσας, ντεμέκ αξιοκρατικής ομοιογένειας. Όπου οι ταξικές διαφορές δε θ' αποτελούσαν πλέον τροχοπέδη για τίποτε, όπου μια καλή παιδεία κι ένα εύπεπτο βιογραφικό θα σε πήγαιναν παντού.

Και το αποτέλεσμα; Οι ταξικές διαφορές υπάρχουν ακριβώς όπως υπήρχαν πάντα. Η αξιοκρατία παραμένει έννοια σχετική, το οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο εξακολουθεί να κρατάει γερά στο ρόλο διαβατηρίου. Με τη διαφορά όμως πως η εργατική τάξη έχει πλέον αποσυντεθεί σε μια μάζα φτώχιας κι ανέχειας. Κλεισμένη σ' ένα εκπαιδευτικό κενό, χωρίς εφόδια, χωρίς μέλλον, μ' ένα κουρελιασμένο παρελθόν, εφοδιασμένη με μια γλώσσα περιθωριακή, μπόλικα μωρά, φθηνό αλκοόλ, ακόμη φθηνότερες ουσίες και πάμφθηνη κακή διατροφή. Πώς εξέρχεται κανείς από μια τέτοια φυλακή;

Κι είναι ακριβώς η βαθιά κατανόηση κι αγάπη του Τ για την τάξη αυτή, τη δική του τάξη, που αναπηδούν πεντακάθαρες απ' τα γραπτά του και χτυπάνε στους πέντε τοίχους. Κανείς δε νοιάζεται γι' αυτά, ποιος έχει χρόνο τώρα πια για τέτοια, από ένα μπασταρδεμένο εκπρόσωπο της τέως εργατικής τάξης, μιας τέως ανθρακωρυχικής περιοχής. Ούτ' εκείνοι που τον γέννησαν, μήτε οι άλλοι που τον δίδαξαν.
Η Αποξένωση στην απόλυτη ακεραιότητά της.

Κι άλλωστε ο Τ "πάσχει" από Asperger's, έτσι δεν είναι;

	Joseph Arthur - Invisible Hands .mp3
	Found at bee mp3 search engine