Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ο Εφιάλτης της διπλανής πόρτας

 
Michael Schrenker Group: Νever Ending Nightmare

Ο Εφιάλτης του είχε όνομα, διεύθυνση, πρωινή και απογευματινή εργασία. Δεν περίμενε να πέσει το φως για να κάνει νυχτερινή εμφάνιση. Δεν είχε ανάγκη να σφετεριστεί το χρόνο του Ονείρου για να του χτυπήσει την πόρτα. Ο Εφιάλτης του είχε πρόσωπο και αρκετά προσωπεία. Είχε προγόνους και μερικούς διάσπαρτους συγγενείς που κάθε τόσο τον επισκέπτονταν κι εκείνοι με τη σειρά τους, βαστώντας αιχμηρά αντικείμενα κι ανοιχτά εισιτήρια.

Ο δικός του Εφιάλτης ήταν το αρχέτυπο της Προδοσίας. Αλλά και του Κακόβουλου Αστεϊσμού. Του Εμπαιγμού. Ένας "γίγαντας" μετρίου αναστήματος, που αντί να πάει να τα βάλει με τους θεούς είχε στο μάτι μόνο εκείνον. Μάτι σκοτεινό, χωρίς καθόλου ασπράδι, σαν του ζηλόφθονου αδελφού, γεμάτο έπαρση του είδους που τσακίζει κόκκαλα. Και μ' ένα μόνιμο γελάκι να κρέμεται στην εσοχή.

Τα χρόνια είχαν περάσει, δεν ήταν πια παιδί, ό,τι είχαν να πουν το 'χαν πει, και τώρα περνούσαν μαζί τις ώρες που επέλεγε ο Εφιάλτης σχεδόν σιωπηλοί. Πίνοντας αργά ένα ποτό που εκείνος σέρβιρε στους δυό τους, επιτρέποντας στον άλλο να περιεργάζεται το Είναι του από μέσα προς τα έξω. Αφήνοντάς τον να του πιέζει δυνατά το στήθος με την παλάμη, αποφεύγοντας όμως το βλέμμα του. Για πόσο ακόμα; Τα χρόνια είχαν περάσει μα ο Εφιάλτης παρέμενε, στην εμφάνιση τουλάχιστον, ανέγγιχτος.

Εκείνο το βράδυ συναντήθηκαν με πρωτοβουλία, όπως πάντα, του άλλου. Ύστερα από αρκετή ώρα σιωπής, ο Εφιάλτης άρχισε να του μιλά. "Λυπάμαι που φεύγεις χωρίς να μ' έχεις μάθει. Που είμαι ένα με σένα μα συ δεν ξέρεις τίποτε για μένα. Η σχέση μας υπήρξε ένας βαρετός μονόδρομος τυραννίας." Δεν τον επεξεργάστηκε ούτε λεπτό, δεν του πίεσε με την παλάμη το στήθος, δεν τον τρομοκράτησε με τη μελανή του ματιά.

"Απ' αύριο", του είπε ήσυχα, "συνεχίζεις χωρίς εμένα." Και χύθηκε η απορία στο πάτωμα, σαν το κρασί από την πρόποση των ποτηριών τους.

Το πρωί κατέφθασε λίγες ώρες αργότερα μέσα σ' εκτυφλωτικό φως.

rayOfHope.jpg
Nightmares lying here in the dark
Scared like my dreams made their mark
I wonder
Dreamer always alone
Lost in a part of myself I can't find anymore

I wonder if it's gonna end tonight

(Πρώτη ανάρτηση: Η Σκιά μου κι Εγώ, στις 8 Οκτωβρίου 2007 - τώρα επιστρέφει εδώ, επειδή για μένα το κείμενο παραμένει ζωτικό και γιατί από παιδί τα 'χα βρει κι εγώ με τον Εφιάλτη.)

6 σχόλια:

  1. ξέρεις, με τρομάζεις!
    και ξέρεις γιατί ?
    γιατι ταυτίστηκα με το τραγουδι τούτο απο πολύ μικρή όταν τα λόγια του ακόμα ήταν "μασημενες κουβεντες" για μένα.
    μεγάλωσα
    με καθηλώνει ακόμα το ακουσμα του
    και θα το πω για μια ακόμα φορά
    διαπιστώνω πως μεσα σ αυτο το απέραντο χάος του διαδικτύου οι ψυχές ακουμπούν και συμπορεύονται
    και dreamer is not always alone

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η κόλασή μας, οι άλλοι..οι εφιάλτες της διπλανής ή και της ίδιας πόρτας

    υπαρξιστικά δραματική σε βρίσκω γειτόνισσα..ανοιξιάτικα

    καλή βδομάδα κι από δω..και όνειρα γλυκά-γλυκά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eγω να δείς..ως που ένα πρωί κατάστηθα εκπληκτο των βρήκε μια ωρα πριν το χάραμα το μαχαίρι της δικής μου προδοσίας. Δεν είχα άλλη επιλογή..ή αυτός ή εγώ.ΜΑΖΙ δεν μπορούσαμε πια να πορευόμαστε. Εννοείται άφοβα οι πληγές της ψυχής έμεινα ανοιχτές στον καθαρό αέρα..Εφιάλτης αγαπημένε μου Φλοίσβε είναι αυτός ο ξένος ο άλλος μας εαυτός που συχνά πυκνά γουστάρει να μας φρενάρει. Τεράστια ζεστή αγκαλιά και τρυφερό φιλί.! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φωτεινή μου, πράγματι ακουμπούν και συμπορεύονται οι ψυχές - θα 'λεγε κανείς "μέσα απ' τις λέξεις", μα δε συμφωνώ πως είναι οι λέξεις, ούτε καν οι μουσικές, είναι κάτι άλλο πιο οικείο ακόμη που κάποτε αναγνωρίζουμε κι είναι πανέμορφο και ταυτόχρονα φοβιστικό.. Καληνύχτα, όμορφη εβδομάδα να έχεις, φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γείτονα :) Μ' έκανες και γέλασα τώρα μ' αυτό το "υπαρξιστικά δραματική..ανοιξιάτικα" - έλα σιγά το δράμα, αφού μ' έχεις μάθει εδώ και τόσον καιρό. Όσο για την άνοιξη, τις ξέρεις και τις σκέψεις μου για τη σκληρότητα και τη διπροσωπία της εποχής αυτής. Φιλιά, καλή εβδομάδα, Αντώνη, με τους Εφιάλτες της ίδιας ή της διπλανής πόρτας όσο το δυνατόν πιο φιλικούς κι απόμακρους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαράκι, συμφωνώ απόλυτα γι' αυτόν τον Εφιάλτη τον άγνωστο-γνωστό μας εαυτό, αυτόν που μας τρομοκρατεί αλλά καμιά φορά μας απλώνει το χέρι. Η κάθε μας πλευρά αξίζει λίγη κατανόηση, έτσι πιστεύω. Όσο για τη δική σου "προδοσία", νιώθω περισσότερα απ' όσα θα μπορούσα ποτέ να ξέρω, και τολμώ να πω ότι καταλαβαίνω. Απ' τη γωνιά-αφετηρία της Αλήθειας η διαδρομή σπάνια είναι ανθόσπαρτη, τι λες κι εσύ; :) Αγκαλιά ζεστή κι από μένα απόψε και πάντα, Αερικό μου. Καλή εβδομάδα, καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή