Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

προς το μηδέν

Κρεμάστηκε η Ελπίδα απ' το γάντζο όπως γαντζώνεται κάτι στον αέρα να στεγνώσει, ή να σταθεί ακίνητο, ή να βρεθεί πρόχειρο σε ώρα ανάγκης - αρκεί μονάχα ν' απλώσεις το χέρι κι αυτό βρίσκεται εκεί στη σιωπηλή του χρησιμότητα, σαν την πετσέτα της κουζίνας ας πούμε. Σάλευε η Ελπίδα πέρα δώθε κάθε που φύσαγε απ' το παράθυρο, μια δόση ανάσας, μια πτώση ίσως. Πού τέτοια τύχη. Ποτέ δεν έφτανε ο αέρας να τη ρίξει - πιο πιθανό φαινότανε να ξεκολλήσει ο γάντζος, να πέσει το ταβάνι, παρά να την πάρει ο άνεμος. Έτσι ίδρωνε και στέγνωνε η Ελπίδα σε κύκλους άθραυστους από διαφανές υλικό. Κι ονειρευόταν αντί για γάντζος να 'ταν αγκίστρι κι εκείνη ψάρι, να 'σπαγε ο κύκλος και να 'βγαινε αυτή απ' τα νερά της. Προς το μηδέν. Μ' ένα πήδο πέρα από το γκριζοπράσινο έλος που την κρατάει αιώνες τώρα με μειωμένη βαρύτητα μα περίσσια ένταση λίγο πιο κάτω απ' την επιφάνεια. Παραφθαρμένη κι άγρυπνη. 
Πιο δίπλα γάντζοι συγγενείς: για τροχαλίες, για ριμούλκες, για ορειβάτες. Κι όλοι προς της Ελπίδας τη μεριά κοιτάνε, της αμφίβιας και πρόχειρης Ελπίδας που στο κουζινάκι του κόσμου ταλανίζεται να πέσει δίχως ποτέ να φτάνει το μηδέν.



I know your body's like a cloud
Floating around the softer side of things you know
I know you like to let it out
For me it's just a kind of pressure coming out

Oh no.. how did it come to this
Making your way back home
Thinking oh no what is it about this
Trying to break the cold

I bet there's something in the air
A tiny drug to keep our bodies unaware
These little fractures wearing out
For me it's nothing but the numbers adding up

Oh no.. how did it come to this
Making your way back home
Thinking oh no what is it about this
Trying to break the cold

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

φωνή απ' το βράχο

Oscar Wilde
16 October 1854 – 30 November 1900
Sculpture in Merrion Square Park, Dublin

To drift with every passion till my soul
Is a stringed lute on which all winds can play
Is it for this that I have given away
Mine ancient wisdom and austere control?
~ Oscar Wilde ~



Mια σκέψη για όλα τα χρόνια που κουβαλούσα τον Όσκαρ στις νεανικές μου πλάτες. Για όλα τα καλοκαίρια που αντί να παίζω ρακέτες, να λιάζομαι και να φλερτάρω, είχα το De Profundis συντροφιά μου στην αμμουδιά και μοιραζόμασταν μαζί την οικεία αποξένωση, τη γνώση που δεν καταδέχεται να 'ρθει προς το μέρος μας γιατί βρίσκεται μόνιμα εκεί - και το μόνο που χρειάζεται είναι να την ξεσκαλώσουμε απ' την πλεκτάνη του φόβου καλώντας την κοντά μας. Τώρα εσύ ένας βράχος σμιλεμένος κι η ψυχή μου κλεισμένη μέσα του - κάποτε πετάξαμε μαζί κι έχω μάθει πως όσα διαγράφουν παράλληλες τροχιές στον αέρα, έστω για λίγο, τα δένει μια για πάντα ο Ερμής με νήματα χρυσά. Με δίδαξες να μην τρομάζω στη μοναξιά του πλήθους. Να απαλύνω το κοφτερό περίγραμμα της απογοήτευσης και ν' αφήνομαι στα χέρια της, όπως αφήνομαι στα κύματα, για τα πιο δύσκολα μαθήματα.

Ποτέ δεν έμαθα να περπατώ σε τόπο μη βραχόσπαρτο, κι ίσως αυτό να το 'χουμε μαζί κοινό.



Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

στη γλώσσα μου

Να θυμηθώ να πάρω μαζί τη γλώσσα μου
Όχι πως θα μου χρειαστεί για να μιλήσω
γιατί εκεί που πάω τα λένε αλλιώς
κι εδώ που βρίσκομαι αλλιώτικα τα λένε
Πλανιέμαι πως αναγνωρίζω τα σύμβολα
μα πάντα κάτι κρύβεται ή τρέχει πίσω τους
που εγώ ο γραφικός αδυνατώ να συλλάβω
με ζεστή ακόμα την ανάγκη να θυμάμαι
τις εποχές που φάνταζε σημαντικό να μπορεί
η Αγάπη να μιλά τη γλώσσα μου
Ώσπου οσμίστηκα πόσες άλλες μιλούσε
- ανάμεσά τους ίσως τη δική μου -
και πιο αργά πως μια μόνο γνώριζε
κι είχε να κάνει με τη σιωπή
Πολύ αργότερα πως μάλλον θα 'πρεπε
εγώ να μάθω κάποτε να συλλαβίζω
στη γλώσσα της.

thalassaki 21.01.2007: Βόσπορος, Σκιά
..second chances are too few and far between
the will to change this circumstance eludes me still
should I grow another shell in which to live
should I grow another shell and not forgive..