προς το μηδέν

Κρεμάστηκε η Ελπίδα απ' το γάντζο όπως γαντζώνεται κάτι στον αέρα να στεγνώσει, ή να σταθεί ακίνητο, ή να βρεθεί πρόχειρο σε ώρα ανάγκης - αρκεί μονάχα ν' απλώσεις το χέρι κι αυτό βρίσκεται εκεί στη σιωπηλή του χρησιμότητα, σαν την πετσέτα της κουζίνας ας πούμε. Σάλευε η Ελπίδα πέρα δώθε κάθε που φύσαγε απ' το παράθυρο, μια δόση ανάσας, μια πτώση ίσως. Πού τέτοια τύχη. Ποτέ δεν έφτανε ο αέρας να τη ρίξει - πιο πιθανό φαινότανε να ξεκολλήσει ο γάντζος, να πέσει το ταβάνι, παρά να την πάρει ο άνεμος. Έτσι ίδρωνε και στέγνωνε η Ελπίδα σε κύκλους άθραυστους από διαφανές υλικό. Κι ονειρευόταν αντί για γάντζος να 'ταν αγκίστρι κι εκείνη ψάρι, να 'σπαγε ο κύκλος και να 'βγαινε αυτή απ' τα νερά της. Προς το μηδέν. Μ' ένα πήδο πέρα από το γκριζοπράσινο έλος που την κρατάει αιώνες τώρα με μειωμένη βαρύτητα μα περίσσια ένταση λίγο πιο κάτω απ' την επιφάνεια. Παραφθαρμένη κι άγρυπνη. 

Πιο δίπλα γάντζοι συγγενείς: για τροχαλίες, για ριμούλκες, για ορειβάτες. Κι όλοι προς της Ελπίδας τη μεριά κοιτάνε, της αμφίβιας και πρόχειρης Ελπίδας που στο κουζινάκι του κόσμου ταλανίζεται να πέσει δίχως ποτέ να φτάνει το μηδέν.

I know your body's like a cloud
Floating around the softer side of things you know
I know you like to let it out
For me it's just a kind of pressure coming out

Oh no.. how did it come to this
Making your way back home
Thinking oh no what is it about this
Trying to break the cold

I bet there's something in the air
A tiny drug to keep our bodies unaware
These little fractures wearing out
For me it's nothing but the numbers adding up

Oh no.. how did it come to this
Making your way back home
Thinking oh no what is it about this
Trying to break the cold