Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

pierce or peace within


Καλείσαι τώρα να πάρεις μια πολύ σημαντική απόφαση. Και δεν υπάρχει ψυχή εδώ στο σταυροδρόμι που στέκεσαι να δώσει ένα χέρι για να την πάρεις. Μπορείς λοιπόν αν θες να ξοδέψεις την υπόλοιπη ζωή πίσω απ' την πλάτη του Φόβου, παίζοντας μονόπρακτα γραμμένα από άλλους. Να σαμποτάρεις ακόμη μια φορά το κάθε σάλτο της καρδιάς σου, να πεις για πολλοστή φορά πως τούτο το έργο το 'χεις ξαναδεί και το 'χεις βαρεθεί. Έχεις κάθε δικαίωμα να τον λιώσεις μέχρι να πέσεις τούτο το ρόλο του αδικημένου φυγά, να ξαναμπείς στο κουκούλι της μάνας σου, να λιβανίσεις κι αυτή τη χρονιά τον Leftερο. Να τινάξεις παράταιρες νότες στον αέρα. Να κάνεις μακροβούτι στο πιο βαθύ σημείο της Βόρειας Θάλασσας, εκεί που προλαβαίνεις να γίνεις κρύσταλλο προτού προλάβει εκείνη να σ' αγγίξει. Ναι μπορείς. Μπορείς.

Ή πάλι να διαλέξεις το Τίποτα. Ν' ακούς και να σωπαίνεις. Ν' ακούς και να πιστεύεις. Αυτό που βλέπεις να σου 'ναι αρκετό. Να κάνεις μες στο στόμα το πικρό γλυκό. Να τιθασέψεις τη φαντασία σου. Να χαλαρώσεις την αναρχία σου. Η απομάκρυνση απ' τον παλιό σου φίλο Πόνο που τόσο καλά σε γνωρίζει να γίνει τούτη τη στιγμή με καθαρή την συνείδηση. Κι ας σε συγκλονίζει το ν' αφήσεις πίσω ένα τέτοιο φίλο αδελφικό. Η πιο σκληρή επιλογή είναι εντέλει η πιο απλή. Θα τον αφήσεις χωρίς να 'χεις από πού να πιαστείς, ή θα συνεχίσετε να προχωράτε μαζί μετρώντας παρέα τα σημάδια σας;


RIP Michele Francesco

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

στο κατόπι της χαμένης σκιάς

Πάει καιρός που δε σε βρίσκω να σ' αγκαλιάσω. Υποθέτω πως το ίδιο θα λες κι εσύ για μένα, αγνοούμενες εδώ και κάμποσο - εσύ στο βουβό κόσμο των σκιών, εγώ εδώ τριγύρω σ' ένα κόσμο που μόνο βουβός δεν είναι. Με γλώσσες φονικές και σιωπές φαρμακερές. Ξέρεις τώρα. Ο ίδιος παλιός κόσμος που ξέραμε καλά εμείς οι δυό, η μια κακόβολη - η άλλη καλόβολη, η μια ρευστή - η άλλη εύθραυστη. Έτσι μάθαμε, έτσι πορευτήκαμε εσύ κι εγώ.

Πιο πρόσφατα χαθήκαμε για τα καλά. Εσύ φαντάζομαι κάπου βαρέθηκες τους διχασμούς και τις εντάσεις, εγώ παραμυθιάστηκα πως είχα βρει τον εαυτό μου μέσα απ' τις λογής θητείες και τα φρέσκα φύλλα πορείας. Πάντα κάποιος ανώτερος σκοπός, μια επείγουσα ανάγκη, κι όλα αυτά - εσύ θα ξέρεις πιο καλά - πρόχειρο σοβάτισμα μιας βαθύτερης ανασφάλειας. Μιας βάρβαρης ανασφάλειας που αυθαίρετα ανέλαβε το δικό σου ρόλο και σε παραμέρισε. Κι εγώ, σαν εφηβάκι αμύητο στα της ζωής, είπα πως ήσουνα εσύ.

Συ όμως δε με είχες πονέσει ποτέ. Μόνο την αλήθεια κυνηγούσες καθώς ανέβαιναν καπνοί απ' τα αιθέρια ρουθούνια σου, μια φωτιά καταμεσίς της ρευστής σου ύπαρξης. Μα εγώ - πάλι εγώ - δεν κατάφερα ούτε τούτη τη σχέση ν' αποκρυπτογραφήσω. Διάβασα τα σημάδια αλλιώς, πέσανε πάνω μου λόγχες πολλές, πόνοι δικοί μου και ξένοι, ξέχασα την πυξίδα στο κομοδίνο, φόρεσα πατίνια και συνέχισα. Αν μ' έβλεπες θα τρόμαζες. Και θα 'χες για τόσα κι άλλα τόσα να με μαλώσεις.

Ίσως θυμάσαι όλες τις φορές που 'χω πει πως "την επόμενη φορά θα γίνει αλλιώς". Κάθε φορά γίνεται ακριβώς έτσι. Μα άμα σε βρω, υπόσχομαι να γίνει αλλιώς. Και θα σε ψάχνω.

Po

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

(ακόμη μια) ωδή στην αλλαγή

Σαγαπάω - σχεδόν το φωνάζει ipso facto πίσω από την πλάτη μου και το 'χει ξεστομίσει αμέτρητες φορές (καθώς εξέρχομαι από την αίθουσα συνήθως). Εκείνος από τη θέση του ισχυρού πάντα, του ουσιαστικού κι αδιαφιλονίκητου αφεντικού, χωρίς ίχνος έπαρσης αλλά με κρυστάλλινη ανωτερότητα, με την πιο φυσική οριοθέτηση του κόσμου που όχι απλά δε γδέρνει αλλά σε κάνει να θες να την προστατέψεις. Να τη συντηρήσεις.
     Ένα σαγαπάω που εκσφενδονίζεται μέσα σε σκληροτράχηλες κλινικές, αυστηρά κι ακατάστατα γραφεία, ανθρωποφάγους διαδρόμους. Και κρέμεται εκτεθειμένο μπροστά σε δεκάδες αφτιά που συχνά διασκεδάζουν με τη λέξη παρά με το αντίστοιχο συναίσθημα. Ποιος είναι άλλωστε αρκετά σίγουρος για το συναίσθημα ώστε να το διασκεδάσει;
     Kάπου δυό χρόνια τώρα έχω βυθιστεί ως το λαιμό στη φύση της συγκεκριμένης θητείας κι ουδέποτε παρερμηνεύω την έννοια αυτού του σαγαπάω. Είναι αληθινό όσο κι οριοθετημένο. Ένα ξόρκι-όπλο απέναντι στην απονιά της αρρώστιας και των μεγάλων ανθυγιεινών μηχανισμών, ένα φυλαχτό να προστατεύει την ανθρωπιά μας. Σαγαπάω αντί τυπικού ευχαριστώ, βαθύτερα επικοινωνιακό, ένας μικρός χαιρετισμός προς την καθημερινή μάχη κι αφοσίωση. Μια παραφθαρμένη έκφραση. Άτοπη ή λανθασμένη μόνο αν τύχαινε να ξεχάσεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι.
     Τελευταία πολλαπλασιάστηκαν τα σκόρπια σαγαπάω, ισότιμα με το μόχθο που καταβάλλουμε. Νιώθω πως μαντεύει - αρκετά πριν από μένα - το τέλος που καλπάζει προς το μέρος μας. Με βλέμμα σαν αποστειρωμένο νυστέρι, βλέμμα που απογυμνώνει τη νόσο, το ίδιο βλέμμα που συχνά χρησιμοποιεί το δικό μου ως βαρόμετρο, ξέρει πως όχι μόνο πλησιάζει ο καιρός που θα φύγω, αλλά - το πιο σημαντικό - πως θέλω πλέον να φύγω. Κι είναι τόσο σπάνιο αυτό το 'θέλω' μου που αναγνωρίζεται ως αυθεντικό και γίνεται φοβιστικό ακριβώς επειδή είναι σπάνιο.
     Καιρό τώρα κάτι επιμένει να μετατοπίζεται μέσα μου. Το ίδιο το είναι μου μετατοπίζεται με αδιόρατα βήματα που ακολουθούνε πιστά τον παλμό της ψυχολογικής κόπωσης. Η υπομονή χτυπάει πάνω σε κόκκινο τοίχο, η αδικία προσβάλλει τα πάντα με το θρίαμβό της, κι η σκιά μου δεν αντέχει να τη μαγκώνουν άλλο πια οι μηχανισμοί. Η θητεία τελεύει πιο γοργά απ' όσο θα μπορούσε ποτέ να της επιβάλει μια ημερομηνία. Κι ύστερα τούτο το σαγαπάω θα γίνει σηματάκι καρφιτσωμένο στο πέτο, δίπλα στην καρδιά που 'χω περασμένη εκεί, ένα σύμβολο εκείνων που μπορείς ή δε μπορείς, που αντέχεις ή παύεις ν' αντέχεις. Σύμβολο της προσπάθειας που θεωρείς αντάξιά σου. Μα πιο πολύ αντάξιά τους. Προσωπικό βαρόμετρο, αδιόρατο αποτύπωμα αλλαγής.
Της άγιας Αλλαγής.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

a ghost tugging at my shadow

Αν μέχρι τώρα αγκαλιαζόμασταν με τα φαντάσματά μου
τους μοίραζα από ένα κύπελλο νερό
και για χατίρι τους ζέσταινα το παραζεσταμένο μου δωμάτιο
αφήνοντας παράθυρο ανοιχτό όποτε οι νύχτες ήταν κρύες
Αν μέχρι σήμερα συνήθιζα ν' ανάβω εικονικά κεριά
σ' αμίλητες εικονικές παρουσίες
κι έσπερνα ψίχουλα απ' την τσέπη όταν οι μέρες ήταν υγρές
Αν μέχρι χτες φοριόταν βολικά η ερημιά
δίχως κηλίδες απουσίας να λεκιάζουν τον ποδόγυρο
Αν πράγματι έτσι ήταν
Ομολογώ πως τώρα δυσκολεύομαι.


..soulmates never die
or do they..

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

απο 'δω και πέλαγο


Mαζεύονται τα δάκρυα μικρές λίμνες στο μαξιλάρι τη νύχτα.
Μικρές ρωγμές, σταθερές διαδρομές προς τη θάλασσα. 
Ως το πρωί θα 'χουν μείνει αχνά σημάδια, αλάτι πάνω στη γλώσσα και γύρω απ' τα βλέφαρα, απόδειξη πως διασχίσαμε κύματα κι αφήσαμε πίσω απανωτές παλίρροιες.
Το ξέρω πως ακόμη κι ετούτος ο καθημερινός μόχθος θα πάρει τέλος, πως θα ηρεμήσει η αντάρα ως την επόμενη φορά, κι ότι από 'δω που στέκομαι θα φαίνεται πως έχουν αλλάξει τα πάντα. 
Πως το αδιέξοδο υποχωρεί, άμα το θες, σα βούτυρο κάτω απ' το μαχαίρι σου. Ένας γόρδιος δεσμός που κόβεται σαν έρθει ο καιρός να κοπεί. Όταν κι αν το θες.
Βρέθηκα σ' ένα τόπο που με γέμισε θλίψη ανακατωμένη με βαθιά προσμονή αλλαγής. Μια αλχημική αντίδραση χωρίς συνταγή, ζύγισμα ή όνομα. Μια αντίδραση.
Αληθινή ωστόσο, σαν την κάθε κακοτράχαλη διαδρομή απο 'δω ως εκεί στο μαξιλάρι μου, ένα όνειρο ακλόνητο σα στήλη άλατος.
Πολλές φορές αναλογίστηκα τη στιγμή που θα πω αντίο σφίγγοντας το πέλμα του θηρίου που με κούρασε, με πόνεσε, με δίδαξε. Αναρωτήθηκα το λόγο που μ' οδήγησε ως εδώ, ένα καίριο καταλύτη στους πιο ενδόμυχους αλχημικούς πειραματισμούς ενός οικείου άγνωστου. 
Θα 'ρθει η στιγμή που θ' ανοίξω την πόρτα και θα βγω - τούτη την πόρτα τη μυθική που εννοεί να παγιδεύει τη φυγή μου για να υπερισχύσει σταθερά το πιο ανέφικτο, αυτό το γνώριμο θηρίο που ταλανίζει κι εκπαιδεύει. Ένα φανταστικό κατασκεύασμα από μέταλλο, αλχημεία κι έγνοια. 
Τ' ονειρεύομαι κάποιες νύχτες με τα νύχια να χαράζει διαδρομές   
απο 'δω και πέλαγο.


Band: Hurt. Song: Alone with the Sea. Album: Hurt Vol II, 2007 (Capitol Records)

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

κρυφή δύναμη

Photo courtesy http://printwords.co.uk with our thanks

Η δύναμη που δε φαίνεται με γυμνό μάτι - ακόμη και με το δικό σου ολόγυμνο μάτι - και που για να τη βρεις πρέπει να ψάξεις στα έγκατα των δυνάμεών σου. Είναι αυτή που κάποιες φορές σου φανερώνεται απ' το πουθενά, απρόσμενα, εκεί που οι υπόλοιπες δυνάμεις σ' έχουν εγκαταλείψει. Αυτό το κάτι παραπάνω, ενέργεια που λανθασμένα ονομάζουν έξω από σένα, όμως είναι τόσο απόλυτα εντός σου - ο εαυτός σου. 
     Μην τη βάλεις στο ίδιο ζύγι με την άδολη πίστη ή την τυφλή ελπίδα - κι οι δύο μπορούν να ενδυναμώσουν, η μια ως δεκανίκι, η άλλη ως αποκούμπι.. η κρυφή δύμαμη όμως υπερβαίνει τέτοιους χειρισμούς γιατί ποτέ δε χρησιμοποιεί στηρίγματα, αιωρείται στο κενό της κι είναι η ολοδική σου χρυσαφένια σκιά. Ασχολείται αποκλειστικά μ' εσένα αγνοώντας προσδιορισμούς και παραμέτρους.
     Αυτή την αλλόκοτη κρυφή δύναμη που δε συνορεύει με τίποτε, δε συγγενεύει με τίποτε πέρα απ' ό,τι ήδη κατέχεις, διακρίνω στο απολαυστικό αεράκι που φυσάει σήμερα παρέα με το ηλιόλουστο υπερπέραν. Διαπερνά ευγενικά τ' απλωμένα ρούχα και το δέρμα μου. Δε μ' αφήνει να την αγγίξω, μου επιτρέπει όμως να τη μυρίσω στα φανελάκια, τα πουκάμισα, τα σεντόνια μας. Άρα λοιπόν αυτά θα την εμπεριέχουν για λίγο. Αν όμως πρόκειται για την κρυφή δύναμη, τούτο το λίγο είναι πάνω από αρκετό.


Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

με την άκρη του μπαστουνιού

Διακινδυνεύεις μια καρδιά ανοιχτή σαν παράθυρο. Θα σου 'λεγα από νωρίς να 'χεις το νου σου τι μπαίνει μέσα, αλλά όπως το παράθυρο έτσι κι αυτή δεν ορίζει τα παραθυρόφυλλα. Στρίβεις για λίγο την πλάτη κι ο,τιδήποτε κάτω απ' τον ήλιο μπορεί να στέκεται εκεί - να 'χει ήδη, ενώ τα λέμε αυτά, σκάψει ένα πέρασμα ίσαμε το κέντρο βάρους σου - απαιτώντας προσοχή, αρκετές σταγόνες αίματος, πολλή επιείκεια, αντίδραση ίσως. Αυτό συμβαίνει με την καρδιά που εννοεί να χάσκει - και δεν το διάλεξες εσύ αυτό, δεν είχες πάρει κάποτε απόφαση να γίνει έτσι. Ποιος το φανταζόταν, τότε που μοιραζόμασταν Γκίνες και θολές αγωνίες μες στους καπνούς, πως το παράθυρο θα 'μενε ξεχασμένο ανοιχτό. Με τέτοιο ύφος μιλάς, αν και κάπως αλλιώς αναφέρεσαι σ' ό,τι φοβάσαι να παραδεχτείς πως είναι αλήθεια, μα έχω μάθει να διαβάζω την απορία - μαζί με δέος ίσως - που καραδοκούν πίσω απ' την κεκτημένη ειρωνεία.

Αέρηδες μπαινοβγήκαν στο δωμάτιο κι άλλαξαν πολλές φορές την ατμόσφαιρα, ρυθμίζοντας εισπνοές κι εκπνοές, φέρνοντας μέσα κάτι άγνωστο, αναστατώνοντας το παλιό. Σκόνη παντού - κι όμως δεν είναι πάντοτε κακή η σκόνη - όπως και καθετί που 'χει κουράγιο να ξεσκεπάσει ή να κρύψει - σου δίνεται κι η σκόνη αγόγγυστα να τη σβήσεις είτε να γράψεις πάνω της με το δάχτυλο. Ό,τι επιθυμείς. Αν ακόμα επιθυμείς. Ένα κομμάτι μου ενδεές διαμαρτύρεται που εξακολουθεί να χρειάζεται. Κάποιο άλλο μελαγχολεί που δεν αγαπήθηκε. Ένα πιο κει τα βγάζει πέρα μόνο του και δε μιλιέται. Χωρίζουν τακτικά, συνυπάρχουν παροδικά, μα πιο συχνά μια καρδιά με την άκρη του μπαστουνιού, πάνω στις μύτες των παπουτσιών, εκτινάσσεται.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

αντί κλίμακας


Ο κόσμος όλος μια αρτηρία που πάλλεται, ένα φαράγγι που χάσκει, τεντώνεται και μαζεύει - φωνητική χορδή της πιο μοναχικής κραυγής. Ένας κόσμος έτοιμος να καταπιεί αν τον αφήσεις. 'Αμα σ' αφήσεις. Κάπου βαθιά αιμορραγία αργή, ενοχλητικά σταθερή όπως τα πόδια που σε σηκώνουν τα πρωινά, κι είναι ο κόσμος μια φλέβα στο λαιμό που χτυπά την πόρτα της βαθύτερης σκέψης μου. Τούτη η στεγανή πραγματικότητα με παραλύει. Τι κάνω πάλι εδώ, πώς βρέθηκα εδώ, δε σ' έχω αναμαλλιασμένη μου σκιά να μ' εμπαίζεις τώρα, δε με μαλώνει πια κανείς, ένας ύπνος μπερδεύεται στις ασημένιες κλωστές των μαλλιών και βασανίζει τις ρίζες μου. Μια ξένη γλώσσα τρύπωσε βίαια στο στόμα μου κι άφησε πίσω της βουβή μελανιά, δε θα ξεχάσω ποτέ, δε θα περάσει αυτό ποτέ, πόσο με κούρασε και τούτη η κατανόηση, το στέρνο μου όλο κέρινη βούλα που σφραγίζει αμυχές, πολλές πληγές ανάμιχτων ανθρώπων, μια διαρκής μετάγγιση αίματος, κι είμαι ένας ξένος - πιο ξένος από σένα, πιο ξένος από πριν, πιο λίγος.


Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

blown away

Επιτέλους σκιά. Ι'm blown away. Οι λεπτομέρειες δεν αξίζουν τόσο όσο το γεγονός. Όποτε θα επιστρέφω εδώ και θα βλέπω τούτες τις ελάχιστες λέξεις, θ' ακούω τον Richard που με τη φωνή του στο συγκεκριμένο κομμάτι ξύπνησα σήμερα, και θα θυμάμαι πως είναι ακόμη δυνατό, μέσα στο χαοτικό και συχνά κακάσχημο ρεαλισμό, να νιώσω έτσι. Επειδή πάντα μπορεί να το "ξεχάσω" στην πορεία - με πιάνεις.

Richard, έχω απέραντο σεβασμό στο ταλέντο σου mate, και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν ακούγεσαι περισσότερο. Ο χαοτικός ρεαλισμός που λέγαμε.

Όσο για τη βία. Ένα μεγάλο Όχι σε οποιαδήποτε μορφή βίας. Όχι στη σεξουαλική εκμετάλλευση, εμπόριο και δουλεία ανηλίκων, εφήβων και γυναικών.