Ο κόσμος όλος μια αρτηρία που πάλλεται, ένα φαράγγι που χάσκει, τεντώνεται και μαζεύει - φωνητική χορδή της πιο μοναχικής κραυγής. Ένας κόσμος έτοιμος να καταπιεί αν τον αφήσεις. 'Αμα σ' αφήσεις. Κάπου βαθιά αιμορραγία αργή, ενοχλητικά σταθερή όπως τα πόδια που σε σηκώνουν τα πρωινά, κι είναι ο κόσμος μια φλέβα στο λαιμό που χτυπά την πόρτα της βαθύτερης σκέψης μου. Τούτη η στεγανή πραγματικότητα με παραλύει. Τι κάνω πάλι εδώ, πώς βρέθηκα εδώ, δε σ' έχω αναμαλλιασμένη μου σκιά να μ' εμπαίζεις τώρα, δε με μαλώνει πια κανείς, ένας ύπνος μπερδεύεται στις ασημένιες κλωστές των μαλλιών και βασανίζει τις ρίζες μου. Μια ξένη γλώσσα τρύπωσε βίαια στο στόμα μου κι άφησε πίσω της βουβή μελανιά, δε θα ξεχάσω ποτέ, δε θα περάσει αυτό ποτέ, πόσο με κούρασε και τούτη η κατανόηση, το στέρνο μου όλο κέρινη βούλα που σφραγίζει αμυχές, πολλές πληγές ανάμιχτων ανθρώπων, μια διαρκής μετάγγιση αίματος, κι είμαι ένας ξένος - πιο ξένος από σένα, πιο ξένος από πριν, πιο λίγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου