Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

pierce or peace within


Καλείσαι τώρα να πάρεις μια πολύ σημαντική απόφαση. Και δεν υπάρχει ψυχή εδώ στο σταυροδρόμι που στέκεσαι να δώσει ένα χέρι για να την πάρεις. Μπορείς λοιπόν αν θες να ξοδέψεις την υπόλοιπη ζωή πίσω απ' την πλάτη του Φόβου, παίζοντας μονόπρακτα γραμμένα από άλλους. Να σαμποτάρεις ακόμη μια φορά το κάθε σάλτο της καρδιάς σου, να πεις για πολλοστή φορά πως τούτο το έργο το 'χεις ξαναδεί και το 'χεις βαρεθεί. Έχεις κάθε δικαίωμα να τον λιώσεις μέχρι να πέσεις τούτο το ρόλο του αδικημένου φυγά, να ξαναμπείς στο κουκούλι της μάνας σου, να λιβανίσεις κι αυτή τη χρονιά τον Leftερο. Να τινάξεις παράταιρες νότες στον αέρα. Να κάνεις μακροβούτι στο πιο βαθύ σημείο της Βόρειας Θάλασσας, εκεί που προλαβαίνεις να γίνεις κρύσταλλο προτού προλάβει εκείνη να σ' αγγίξει. Ναι μπορείς. Μπορείς.

Ή πάλι να διαλέξεις το Τίποτα. Ν' ακούς και να σωπαίνεις. Ν' ακούς και να πιστεύεις. Αυτό που βλέπεις να σου 'ναι αρκετό. Να κάνεις μες στο στόμα το πικρό γλυκό. Να τιθασέψεις τη φαντασία σου. Να χαλαρώσεις την αναρχία σου. Η απομάκρυνση απ' τον παλιό σου φίλο Πόνο που τόσο καλά σε γνωρίζει να γίνει τούτη τη στιγμή με καθαρή την συνείδηση. Κι ας σε συγκλονίζει το ν' αφήσεις πίσω ένα τέτοιο φίλο αδελφικό. Η πιο σκληρή επιλογή είναι εντέλει η πιο απλή. Θα τον αφήσεις χωρίς να 'χεις από πού να πιαστείς, ή θα συνεχίσετε να προχωράτε μαζί μετρώντας παρέα τα σημάδια σας;


RIP Michele Francesco

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

στο κατόπι της χαμένης σκιάς

Πάει καιρός που δε σε βρίσκω να σ' αγκαλιάσω. Υποθέτω πως το ίδιο θα λες κι εσύ για μένα, αγνοούμενες εδώ και κάμποσο - εσύ στο βουβό κόσμο των σκιών, εγώ εδώ τριγύρω σ' ένα κόσμο που μόνο βουβός δεν είναι. Με γλώσσες φονικές και σιωπές φαρμακερές. Ξέρεις τώρα. Ο ίδιος παλιός κόσμος που ξέραμε καλά εμείς οι δυό, η μια κακόβολη - η άλλη καλόβολη, η μια ρευστή - η άλλη εύθραυστη. Έτσι μάθαμε, έτσι πορευτήκαμε εσύ κι εγώ.

Πιο πρόσφατα χαθήκαμε για τα καλά. Εσύ φαντάζομαι κάπου βαρέθηκες τους διχασμούς και τις εντάσεις, εγώ παραμυθιάστηκα πως είχα βρει τον εαυτό μου μέσα απ' τις λογής θητείες και τα φρέσκα φύλλα πορείας. Πάντα κάποιος ανώτερος σκοπός, μια επείγουσα ανάγκη, κι όλα αυτά - εσύ θα ξέρεις πιο καλά - πρόχειρο σοβάτισμα μιας βαθύτερης ανασφάλειας. Μιας βάρβαρης ανασφάλειας που αυθαίρετα ανέλαβε το δικό σου ρόλο και σε παραμέρισε. Κι εγώ, σαν εφηβάκι αμύητο στα της ζωής, είπα πως ήσουνα εσύ.

Συ όμως δε με είχες πονέσει ποτέ. Μόνο την αλήθεια κυνηγούσες καθώς ανέβαιναν καπνοί απ' τα αιθέρια ρουθούνια σου, μια φωτιά καταμεσίς της ρευστής σου ύπαρξης. Μα εγώ - πάλι εγώ - δεν κατάφερα ούτε τούτη τη σχέση ν' αποκρυπτογραφήσω. Διάβασα τα σημάδια αλλιώς, πέσανε πάνω μου λόγχες πολλές, πόνοι δικοί μου και ξένοι, ξέχασα την πυξίδα στο κομοδίνο, φόρεσα πατίνια και συνέχισα. Αν μ' έβλεπες θα τρόμαζες. Και θα 'χες για τόσα κι άλλα τόσα να με μαλώσεις.

Ίσως θυμάσαι όλες τις φορές που 'χω πει πως "την επόμενη φορά θα γίνει αλλιώς". Κάθε φορά γίνεται ακριβώς έτσι. Μα άμα σε βρω, υπόσχομαι να γίνει αλλιώς. Και θα σε ψάχνω.

Po