πρώτες πρωινές

John Martyn 11 Σεπτεμβρίου 1948 – 29 Ιανουαρίου 2009

RIP Johnny

 

Τις πρωινές ώρες της περασμένης Κυριακής, μιας Κυριακής με κόκκινα κλαμένα μάτια και γενικά γκριζοκόκκινης, επισκέφθηκα ξανά τον Johnny. Τυχαία μάλιστα, δεν τον έψαχνα ακριβώς αλλά ήρθε και με βρήκε ο ίδιος, όπως γίνεται συνήθως με τις περίεργες συγκυρίες και τις μεταφυσικές υπερβολές. Κάτι έψαχνα - μουσική φυσικά - για να ντύσω ένα δικό μου κείμενο γυμνό, ένα κείμενο που 'γραψα και που σκέφτομαι τώρα πως ίσως και να μην έπρεπε να είχα γράψει, ένα κομμάτι ψυχής πληγωμένης που καλά θα 'ταν να το είχα αφήσει στη σιωπή του. Στην αποχή του.

Όμως μέτρησε για μένα αρκετά ώστε να το γράψω. Κι εκεί πάνω ήρθε να με βρει ο Τζόννι, ο καταπληγωμένος Τζόννι που δεν έκρυψε ποτέ την εσωτερική του αιμορραγία, που μπόρεσε κι ανέβασε την κιθάρα σε δικά του μοναδικά, υπερφυσικά επίπεδα. Με μιαν υπερβολή που κατανοώ πολύ καλύτερα τώρα που μεγάλωσα και σίτεψα, υπερβολή που ανεβάζει και συντρίβει ταυτόχρονα. Πιστεύω πως ο τρόπος που έπαιξε, ο τρόπος που έγραψε, ο τρόπος που ερμήνεψε, μοναδικοί όλοι τους, αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. 

Εκεί λοιπόν ήρθε να με βρει ο Τζόννι, να μου αφήσει στην αγκαλιά το πολύτιμο small hours του για να μου πει πως δεν κάνει να μετανιώνουμε για τις αδυναμίες μας. Πως πρέπει ν' αγαπάμε all the way. Ακόμη κι όταν όλα πίσω μας γίνονται στάχτη, είναι σημαντικό να παραμένουμε αυτοί που είμαστε. Δε μετανιώνω λοιπόν που το 'γραψα και το 'στειλα το κειμενάκι. Αν καθόμουν πάνω του λιγάκι ακόμη θα του είχα κάνει μια βαρβάτη επιμέλεια, θα το 'χα ξεσκονίσει, θα το 'χα φέρει στα μέτρα και την ευαισθησία του παραλήπτη - να μην τον ταράξει ή τον πονέσει τάχαμου. Θα το είχα μετατρέψει σ' έναν παραμύθο αντάξιο ίσως των άλλων παραμύθων στα ρουτς μου.

Όμως δε θα 'ταν πια το ίδιο πονεμένο, απελπισμένο, φοβισμένο και far out κειμενάκι καρδιάς. Το διαβάζω τώρα - το 'χω ήδη διαβάσει αμέτρητες φορές - και με πιάνει κάτι σαν ρίγος, σα ναυτία. Αντηχούν ανάμεσα στις γραμμές πορτοπαράθυρα που ανοιγοκλείνουν, που κλείνουν μάλλον, κι ο ήχος που κάνουν παραπέμπει σε κάποιες από τις νότες του Τζόννι. Εκείνος είχε αγαπήσει κι είχε πονέσει πολύ στη ζωή του, και το small hours εκφράζει την απόλυτη αγάπη που ματώνει φεύγοντας, την αγάπη που ξεφεύγει από τα όρια. 

Από την άλλη, ο αγαπημένος Robert Smith των Cure τιμά το κομμάτι έχοντας αγαπήσει κι αγαπώντας ακόμα, σταθερά κι ανεπιφύλακτα, την υπέροχη γυναίκα του. Δίχως τραυματισμούς, αποχωρισμούς, υπερβολή και δράμα. Τιμά τον Τζόννι απόλυτα, χωρίς όμως να συμμερίζεται τον πόνο του. Μόνο το μέρος που αναφέρεται καθαρά στην αγάπη μπορεί ν' αγγίξει. Και στο σ' αγαπώ τόσο..

Ενώ εκείνο το ruin θρυμματίζεται και χάνεται στο ανώνυμο υπερπέραν. Play on Johnny.