Κυριακή 10 Ιουνίου 2012


Αν έπαιζα το ίδιο παιχνίδι μ' εσένα, φαντάζομαι πως θα μπορούσα να φέρομαι αμέριμνα, υπεροπτικά, απόμακρα. Να μη με νοιάζουν οι ανάγκες των άλλων, να μη χρειάζεται να δίνω το παρών και το λόγο. Θ' άρχιζα να μοιάζω - ακόμη και φυσιογνωμικά - με όλους εκείνους που αμπαλάρουν τον εαυτό τους και τον προσφέρουν πακέτο εκεί που τους "κάνει καλό". Αυτό θα 'κανα.
Κι αν ήμουν σαν εσένα, θα κράταγα τη φλόγα της καρδιάς στο χαμηλό, θα 'βαζα όλα τ' αγαθά και τ' άγρια στο ίδιο ζύγι, θα σου 'λεγα κι εγώ πως αργήσαμε απόψε και πως ήρθε η ώρα να φύγεις. Αντί να ξαγρυπνώ στο πονεμένο προσκεφάλι σου μέσα στη νύχτα, θα 'φευγα σιωπηλά ένα πρωί παίρνοντας παραμάσχαλα το κρεμαστό μου γεφυράκι. Θα 'βαζα το εγώ μου μπροστά. Αυτό μόνο θα 'βαζα.
Ωστόσο δεν είμαι σαν εσένα. Το νιώθω πια αυτό ξεκάθαρα κι η αλήθεια με συντρίβει. Τι να 'χουν άραγε απογίνει οι τόσες ομοιότητες που 'χαμε πρωτοβρεί; Ίσως υπάρχουν ακόμη, ίσως και να τις φανταστήκαμε. Με κομματιάζει όμως που τώρα αντιλαμβάνομαι τις ομοιότητες αλλιώτικα, τις διαφορές κι αυτές αλλιώτικα - και που αφήνομαι ξανά στη ματαιότητα της μοναξιάς μου - στην κατάρα της φαντασίας μου.
Τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πριν. Η μια μου πλευρά τεντώνεται και σχεδόν αγγίζει την ανακούφιση. Τίποτα όπως πριν. Μ' εξαίρεση μόνο κείνο το κάτι τ' ολοδικό μου που ζει απ' τη φλόγα του και θα πικραίνει γλυκά, αιμορραγώντας αργά, για όσο θα θυμάμαι να ελπίζω. 


RIP beautiful Eric