Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

αγάπης αποτίμηση


..coz when I said that I loved you honey
I knew it from the very start
and when I said that I loved you honey
I knew that you would break my heart


"Θα την αντέξω του τρελού τη ρετσινιά..μα πώς ν' αντέξω τη δική σου απονιά.." Με κάτι τέτοια κι άλλα τόσα φυτρώσαμε και σταθήκαμε στα ποδαράκια μας, σ' εκείνες τις αλλόκοτες εποχές που ακούγονταν μεγαλειώδη ελληνικά τραγούδια στο ραδιόφωνο. Τότε που έστηνα αφτί να πιάσω τους στίχους, να καταλάβω τις μελωδίες και τα όργανα. Mάλλον την ψυχή προσπαθούσα να εμπεδώσω, την ίδια ψυχή που με ανέθρεψε και που μ' έστειλε σε κόσμους οικείους και ταυτόχρονα άγνωστους.
Μόλις έμαθα να λειτουργώ μονάχη το πικάπ βέβαια μπήκαν σε δεύτερη μοίρα τα ελληνικά, κι ας ήταν μεγαλειώδη, και πήρα ν' αφεθώ σε άλλες, πολύ διαφορετικές διαδρομές. Οι προορισμοί μπερδεύτηκαν με τα ταξίδια, τα ταξίδια έγιναν προορισμός, κι εγώ παραδόξως έμενα καρφωμένη εκεί, εκτός τόπου και χρόνου. Μια φορά μόνο είπα πως ίσως και να 'μαι εντός.
Μα ό,τι και να πούμε τώρα, ο τρελός τρελός. Κι η ρετσινιά επίσης. Και τα όνειρα τ' απατηλά. Να μην αφιερώσουμε λίγα λεπτά απόψε, νύχτα που είναι, σε λίγο απ' όλα;
Δε μ' αρέσει να κάνω αναδρομές. Όχι ακριβώς επειδή πιστεύω τόσο πολύ στο "τράβα μπρος", όσο γιατί αισθάνομαι πως σε κάθε απόπειρα αναδρομής παραμερίζονται ένα σωρό ουσιώδη πράγματα, γεγονότα που χάραξαν πορείες κι άλλαξαν ρότες. Γι' αυτό τις αποφεύγω, όχι γι' άλλο λόγο. Απόψε, νύχτα που είναι, μια μικρή αποτίμηση θέλω να κάνω μόνο. Δεν επιθυμώ ν' αραδιάσω δικαιολογίες για την παιδική μου καρδιά - που μόνο στα πολύ βαθιά μ' έχει ρίξει και μ' έχει συντρίψει ως τώρα. Να την κανακέψω θέλω και να της πω πως 'ντάξει μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα.
Έχουμε στ' αλήθεια να ζήσουμε ακόμη "χειρότερα";
Ό,τι έχω κάνει ως τώρα, το κάθε "λάθος" ή "σωστό" που 'χει γραφτεί κάτω από τ' όνομά μου κι έχει υπογραμμιστεί με ανεξίτηλο μελάνι, με γνώμονα έναν τρελό, μια παιδική καρδιά και μια αρχαία ρετσινιά το 'χω κάνει. Κοιτάω πίσω μου και δε βλέπω πως έχω να μάθω κάτι καινούργιο. Κοιτάω μπροστά και βλέπω ημιτελείς παραμύθους. Η ιστορία μιας πολυαγαπημένης φίλης ξεπατικώθηκε μ' ένα είδος μεταφυσικού καρμπόν πάνω μου και την έζησα κι εγώ. Άλλοι πρωταγωνιστές, ίδιο σενάριο, σχεδόν απαράλλαχτο τέλος. Είναι σα να βλέπω εδώ τώρα τα ξανθά της μαλλιά να λάμπουν κάτω απ' τον ήλιο της Αθήνας - τόσο νιάτο βουτηγμένο ως το λαιμό στην απογοήτευση. Νισάφι.
Κι έκτοτε έχω δει πολλά τέτοια νεανικά και πιο ώριμα όνειρα πεταμένα σε μια τεράστια αποθήκη που γράφει απέξω "αζήτητα".
Αυτό που με στενοχωρεί πιο πολύ δεν είναι η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη. Είναι που δε θα ξαναδώ τα μάτια σου και δε θα ξανακούσω τον ήχο σου. Η πιο δύσκολη διαδρομή είναι εκείνη που με οδηγεί μακριά απ' ό,τι αγάπησα πιο πολύ. Οι φίλοι μου κι εγώ έχουμε κάνει πολλές τέτοιες διαδρομές και συνεχίζουμε. Τις δικές μου αποφάσισα να τις "κρύψω" από σήμερα, γιατί ό,τι είχα να καταγράψω εκεί το 'χω ήδη κάνει προς το παρόν. Ίσως αλλάξει αυτό αργότερα, ίσως όχι. Δεν έχει σημασία. Εδώ όμως θα παραμείνω όσο μπορώ, σε πείσμα της Θείας Αλλαγής, της χαμένης ελπίδας, της αιώνιας ρετσινιάς, της πιστής μου σκιάς.
Χάπι νιου γήαρ ντήαρ. 

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

λευτερη πτωση ξανα


frantically falling
frantically falling
looking for a place to land


Φεγγάρι αυστηρό κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι μου. Η σιωπηλή του κριτική με αποσυντονίζει. Είχε περάσει αρκετός καιρός απ' την τελευταία φορά που 'χα κοιτάξει προς τα πάνω για να πιάσω το βλέμμα του. Πάντα νιώθω έναν αμυδρό φόβο όταν ατενίζω το φεγγάρι. Άραγε γιατί;

Και πότε ήταν που έπαψα να κεντάω τους ποδογύρους των ονείρων μου με ιριδίζουσες πούλιες; Τώρα οι ποδόγυροι μου μοιάζουν ξεφτισμένοι, μα κρυφά τους αγαπώ γι' αυτό. Κανείς δεν το ξέρει πως έστειλα τις πούλιες μακριά και φόρεσα το πιο ζεστό παλτό της παλιάς μου μοναξιάς.

Ξεθάβοντας ξανά τον εαυτό μου σ' έναν κόσμο επίπεδο, με τις γνώριμες αλυσίδες απ' άκρη σ' άκρη που δένουν τις στιγμές και τους φόβους των ανθρώπων, και μια καρδιά σε λεύτερη πτώση, μια φωνή που 'χει πνιγεί στα νερά της λησμονιάς, για ένα μόνο λυπάμαι.

Που 'σουνα κι εσύ όπως οι άλλοι. Γιατί;

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

με το χέρι στην καρδιά


... and we all go to heaven on a hard disk drive ...

Φανούρη ασ' το μην το ψάχνεις
και μη σκαλίζεις να το βρεις
το παραμύθι μες στη στάχτη
που σιγοσβήνει από τις τρεις
κανείς πια δε μας περιμένει 
χαμένοι είμαστε από χέρι.

Βάλ 'το μαχαίρι στο ζωνάρι 
στάξε στις πίκρες σου κερί
μαζί τον θάψαμε με χάρη 
το θησαυρό κάποιο πρωί
κι έμειν' εδώ καλά κρυμμένος
στο μέτωπο σημαδεμένος.

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

ο κακός μου εαυτός μένει ξύπνιος κι αυτός

Μη φανταστείς ότι σε ξέχασα ποτέ
εαυτέ κακέ ψυχρέ μου και ανάποδε. 
Μη γελαστείς ότι σε πούλησα ποτέ
σ' οργανωμένες αγορές του Πέρα Δώθε. 
Κι όταν η μπάντα έχει παίξει κι έχει φύγει
εσύ κι εγώ μαζί γυρνάμε σπίτι δύσθυμοι. 
Είναι το ίδιο πάντα σπίτι 
που μια ζωή στέγαζε κακούς και στυγερούς
δυστυχείς, καλούς κι αδιάφορους
όπως κι όλους τους άφραγκους. 
Μη φανταστείς πως σ' έκρινα ποτέ
εαυτέ μου θυμωμένε κι άυπνε
κακοβαλμένε μου εαυτέ ξεχειλωμένε
ψημένε στο λιοπύρι ενός αδέσποτου Αλωνάρη.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

φυγή ή επανάσταση

Borrowed from Street Art Utopia with our thanks
Δεν έκανα ποτέ μου επανάσταση. Αντίσταση όμως ναι. Απ' την αφετηρία μου κι ως σήμερα αντιστέκομαι στο άδικο, το παράλογο, σ' εκείνο που επιμένει να με απομακρύνει απ' τη σκιά μου κι εμένα. Σ' ό,τι απαιτεί να μου συντρίψει το κουράγιο που μου δίνει η εντύπωση πως δεν είμαστε το ίδιο.

Αντίσταση ναι κι ενίοτε φυγή. Όπως το παγιδευμένο ζώο που δαγκώνει ανελέητα το πόδι του για να ξεφύγει απ' το δόκανο. Το θεωρώ ιερό κι αναφαίρετο δικαίωμα των παγιδευμένων να εκτρέπονται σε βάναυσες φυγές.

'Αλλωστε, τα χρόνια εκείνα που θα μπορούσα να 'χα κάνει επανάσταση τα ξόδεψα σε κατευνασμούς, ανακωχές και συμφιλίωση. Αργότερα πέρασαν καιροί ανάλωσης σ' αναίμακτες μάχες μ' εμένα θύμα παγιωμένων συνειδήσεων. Ήταν αναίμακτες συγκρούσεις αν και μοιραίες.

Η δική μου αντίδραση δεν άραξε ποτέ κι ούτε την άραξε, παρέμεινε η σιωπηλή αντίδραση που δίνει πάντα ώθηση στο ν' αντιστέκεσαι και να κάθεσαι μετά να επουλώνεις την ψυχή σου. Και που φυσά τις πιο βαθιές, τις πιο γενναίες ανάσες στα πανιά του φευγιού.



Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

would you change?

Photo courtesy http://www.liferingcork.com with thanks
Κάτι μου λέει πως εσένα
Μαζί με τη σκιά που τόσο αγάπησες
Ποτέ σου δε θα αντάλλασσες.
Μα του χαμένου αδελφού τη μοίρα
Του τρυφερού μωρού μιας μπόρας
Αυτήν άμα μπορούσες
Θ' άλλαζες.