Αγαπητέ Ρόντνεϊ, είχα τη μεγάλη τύχη να σε δω σχετικά πρόσφατα στο Λονδίνο με την Εμμιλού, κι από τότε σ' αγάπησα ακόμη πιο πολύ. Αγάπησα και τις κιθάρες μου λίγο παραπάνω - και να φανταστείς πως ξεκίνησα πάλι, μ' έμπνευση και αφορμή εσένα, να σκαλίζω αβέβαιους στίχους στο πίσω μέρος του νου μου. Σ' εκείνη την κρυφή πίσω αυλή όπου φυλάω μερικά πολύτιμα δικά μου. Τα τραγούδια σου - και ειδικά ένα από αυτά - ώθησαν κάποτε σαν άνεμος ευνοϊκός τις βαθύτερες δυνάμεις μου που κατάφεραν να επεκταθούν και σε κάποιον άλλον. Πού να ξέρεις πόσο μακριά, πόσο βαθιά, μπορεί να φτάσει ένα τραγούδι που θεωρείς ότι μιλάει μόνο για σένα;
Μπορεί όμως και να το ξέρεις.
Αρχίζοντας σήμερα μια σελίδα καθαρή εδώ, δεν είναι τυχαίο πως την αρχίζω με βάση εσένα. Συγκεκριμένα με την τρυφερή δύναμη της τέχνης σου. Στο βλέμμα σου αναγνωρίζω ένα σωρό χαρίσματα που με αγγίζουν, την πιο εύθραυστη πλευρά της ζωής, την αγάπη που 'χει χαράξει τ' όνομά της πάνω στη μόνη χειραποσκευή που επιλέγω να 'χω μαζί μου πλέον στο ταξίδι.
Σίγουρα αλλάζουμε αρκετά μέσα στο χρόνο, η νιότη έχει πάψει να 'ναι αλυσίδα γύρω απ' τα πόδια μας κι οδόφραγμα, το πάθος έχει μετατραπεί σε κάτι που χωράει τώρα στα χέρια μας, η σιωπή κι η σεμνότητα του ενός έχουν προσπεράσει προ πολλού την έπαρση και τη φασαρία του πλήθους.
Κι επιθυμώ τούτος ο χρόνος που ήρθε φουριόζος να στρογγυλοκαθήσει πάνω στους ώμους μου, τούτος ο χρόνος που 'χει ήδη ανταλλάξει για μένα κάτι που ήθελα πολύ με κάτι που ίσως απλά να χρειάζομαι, ναι επιθυμώ να μου προσφέρει λίγη έστω από τη σοφία που εσύ στην πορεία ανακάλυψες.
Ευχαριστώ για όλα μα όλα τα τραγούδια. Δε βάζω εδώ 'εκείνο', μα ένα άλλο αγαπημένο - γιατί πώς να το κάνουμε, σαν άνθρωπος με πολλές πολλές ελλείψεις και κενά, εξακολουθώ κι εγώ να δίνω μάχες τόσο με τη μνήμη όσο και με τη λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου