Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

πάλι εδώ.. σκέτη σκιά χωρίς εγώ


Δείξε μου έναν που δε νοσήλεψε τουλάχιστον ένα όνειρο, δεν αφέθηκε τουλάχιστο για μια φορά στο φτερούγισμα της ελπίδας του. Έναν που δε γκρεμίστηκε. Δύσκολο. ΄Οπως δύσκολο είναι το ότι βρίσκομα ξανά εδώ. Πού με οδήγησαν τα βήματά μου αλήθεια, από ποια μονοπάτια πέρασα; Δεν τα θυμάμαι ένα προς ένα, ξέρω μονάχα πως είμαι πάλι εδώ, ίδια σκιά πίσω από ένα μάλλλον αλλιώτικο εγώ.

Ένιωσα τους τελευταίους μήνες να ξετυλίγονται μπροστά μου σα φιδίσιες δεκαετίες. Κι οι εβδομάδες ακόμη το παρατράβηξαν, έχασα κάπου για τα καλά την αίσθηση του χρόνου, κι εμένα αυτό συνήθως με βγάζει άμεσα εκτός τόπου. Είναι χούι βλέπεις, απομεινάρι από τραύμα παλιό, μια σκιά που σα στήλη άλατος στέκεται και με περιμένει να ζεσταθώ να πάρω μπρος. Άσε ας περιμένει. Θυμάσαι που ακούγαμε το Again σε κρίσιμες στιγμές, σε καιρούς καυτούς των μεγάλων ιδεών και αλλαγών; Κοιτάζω τώρα τον πόνο που βγάζει ο άνθρωπος στη σκηνή και ντρέπομαι κάπως, καταλαβαίνεις; Φοβάμαι μη και δεν προλάβω - μη δε μπορέσω να ξανανιώσω. Κάτι αντίστοιχο δε φοβάσαι κι εσύ;

Τον τελευταίο καιρό ξανάπαιξα το Again... again an' again... στο ρηπήτ δηλαδή, γιατί το είχα ανάγκη. Το άκουσα στο σπίτι, στο amax, στο δρόμο για τη δουλειά. Αφέθηκα στη χροιά της φωνής του, στις συλλαβές του χαμού, στη μοναξιά της φυσαρμόνικας - αυτής της παρεξηγημένης. Από όλα μα όλα τα άσματα που θα μπορούσαν να 'χαν περάσει στο φόντο του σκοταδιού μου, το Again ξεχώρισε.


Αργότερα, ένα πρωί και χωρίς πολλές εξηγήσεις, δεν το ξανάπαιξα στις διαδρομές μου. Πέρασαν έκτοτε κάμποσοι αιώνες απομόνωσης, σε μια σπηλιά εγώ γλείφοντας πληγές.. όχι δικές μου, μα του μεγάλου Πώς και του άλλου μεγάλου Γιατί. Σε κείνη τη σπηλιά βρήκα πρόχειρο καταφύγιο, με το φτερωτό Μιχάλη να κόβει βόλτες απέξω, ερημιά παντού κι αυτός εκεί να μου γνέφει: δεν είμαστε μόνοι, απλά έτσι φαίνεται. Για βγες έξω και δες τ΄ άστρα, σταμάτα πια να κοιτάς το χώμα, ό,τι έσπειρες έσπειρες. Άς το να φύγει, εντάξει;

Εντάξει. Κι από τις μέρες εκείνες, τους αιώνες εκείνους, στην ερημιά του πουθενά με τον ήλιο στο βάθος να πολεμάει τη σκοτεινιά μου, τώρα παίζει αυτό.