Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

ανάμεσα στα ψιλά γράμματα

Ανάμεσα σε όλα τα ψιλά γράμματα, στην εκτενή μουσική υπόκρουση που συνοδεύει τη ζωή μου, βρίσκεται - και μάλιστα σε περίοπτη θέση - ο Sweet Dreamer του Mick Ronson και του Ian Hunter. Γενικά υπάρχει σε τούτο το προσωπικό soundtrack of a lifetime ο,τιδήποτε έχει παίξει ο αείμνηστος Μικ, κι όλα ακόμη εκείνα που τον εμπεριέχουν ως μουσικό παραγωγό ή συνεργάτη.
Δεν είναι μόνο το ταλέντο του στην κιθάρα ή η μουσική του παιδεία που τον ξεχώρισαν, ούτε από μόνη της η εξαίρετη διαίσθηση που διέθετε ώστε να αντιλαμβάνεται εκείνο που ήθελαν ή ένιωθαν οι γύρω του μουσικοί, και να τους στηρίζει - να τους προωθεί μάλλον - όσο καλύτερα μπορούσε.
Όχι, δεν είναι μόνο αυτά τα χαρίσματα. Για μια ακόμη φορά, εκείνα που για μένα κάνουν την ουσιαστική διαφορά είναι η καλοσύνη, η ευγένεια και η μετριοπάθεια του μουσικού. Και είναι όλες τους αρετές που δε διδάσκονται, παρά μονάχα είτε υπάρχουν ή απουσιάζουν ανάμεσά μας.
Αυτές τις μέρες, ο κιθαρίστας από το Hull είναι ακόμη πιο σχετικός στη δική μου ζωή. Αναλύω ευλαβικά νότα προς νότα το γλυκόπικρο Sweet Dreamer και υποκλίνομαι στη μουσικότητα του Μικ. Στον τρόπο που έδινε στην κιθάρα ανθρώπινα συναισθήματα αγάπης, λύπης, απογοήτευσης, αποφασιστικότητας - χωρίς ίχνος showing off. Ακόμη κι όταν έπαιζε ακραία με τον Bowie πολλές δεκαετίες πριν, δε διέκρινα ποτέ έστω ελάχιστη εγωπάθεια ή αυτοπροβολή που ως ένα βαθμό θα ήταν αναμενόμενες. Μάλλον το αντίθετο.
Ακούγοντας τα ψυχικά και μουσικά χαρίσματα του Μικ να βρίσκουν φωνή μέσα από τις χορδές της κιθάρας του, ξαναθυμάμαι όλα εκείνα που είχα επιλέξει να ακούσω στο δικό σου ήχο...σαν άλλος ένας dreamer κι εγώ. Πού θα 'μασταν όμως όλοι μας χωρίς το dreaming και τις αυταπάτες μας, δίχως τη φαντασία μας. Ο πιο ωραίος πόνος είναι αυτός που επιδοκιμάζει την αγάπη.
Το 1993, στα 47 του χρόνια μας αποχαιρέτισε ο Μικ και μας άφησε φτωχότερους με την απουσία του, μα σημαντικά πιο πλούσιους με την παρουσία του. May you always be remembered :*

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

τα γυαλιά και τα καρφιά


If you're going through hell, keep going. (Winston Churchill)

Χρόνια πολλά στον Άντι Λάτιμερ που έκλεισε τα 66 του χρόνια χθες. Τον εκτιμώ πολύ από παιδί, από τότε που ως φτωχός και μόνος καουμπόι άκουγα Camel όταν οι συμμαθητές μου χόρευαν κι έκαναν καμάκι με μουσική υπόκρουση ντίσκο. Αυτά ήταν. Ωραίοι οι Camel και ο Άντι, που μέσα από τον προοδευτικό τους ήχο κατάφεραν να συντηρήσουν κάτι παλιομοδίτικο και πολύτιμο: τη συνέπεια της καλής μουσικής και το δέσιμο μιας εξαίρετης μπάντας.
Χθες επίσης κλείσαμε οχτώ δύσκολα χρόνια χωρίς εσένα Γιώργο. Κι ας μην ξεχνάμε επίσης τα τέσσερα εκείνα χρόνια που ακροβατήσαμε επικίνδυνα πάνω στην κόψη μιας αρχέγονης αδελφοσύνης, μιας βουτιάς στο βαθύ κενό για πάρτη σου Νικόλα. Μια τζαμαρία μοναχά ανάμεσά μας, ωκεανοί απόστασης. Ποιος να 'ναι άραγε αυτός εκεί αριστερά που 'χει αράξει στο τραπεζάκι της λήθης.
Χθες, κερδισμένοι, χαμένοι κι αναποφάσιστοι μαζί στην ίδια πορεία.
Σήμερα όμως της αγάπης και του θείου δώρου για τα εικοσιένα χρόνια που πασπαλίζεις γαλάζιο και χρυσόσκονη στη ζωή μου, παιδί μου. Ένα γλυκό πλάσμα με κάτι τεράστια φτερά, που κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει βλέποντάς το να φτερουγίζει. Έστω κι από δω κάτω χαμηλά.
Αύριο πάλι, η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Ανέστη, μόνο το μύθο σου έχω γνωρίσει, μα σου ανήκω κι η Γενοκτονία αυτή με αφορά - όπως όλες άλλωστε. Αισθάνομαι ζεστή τη στάλα του Πόντου να κυλάει ακόμα στην αποδώ φλέβα. Λες, ανάμεσα στους μικρούς και μεγάλους θανάτους της ζωής μας, λες Ανέστη να μην πεθάνει ποτέ εκείνη η μικρή γωνιά του κόσμου;
Κάπως έτσι και με κάτι τέτοια σκαρφάλωσα λίγο πιο πάνω από τη μέση του φλογερού μοναχικού μου Μάη. Νιώθω το χέρι της μοίρας μου ζεστό στο μέτωπο, δροσερό πάνω στα μάτια μου, ο δρόμος του νησιού μπροστά καταστόλιστος με πολύχρωμα φαναράκια, ο αέρας σα να ελάφρυνε κάπως. Κανένα δε γνωρίζω σε τούτη την πορεία, μα δε με νοιάζει.
Κάτω απ' το μαύρο ριγωτό μου πουκάμισο διαγράφονται αχνά παλιές πληγές. Τις αγαπώ τόσο.
Και θ' αγαπώ. 

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

από στάχτη

Η Μαίρη ανήκει στην κατηγορία κάποιων λιγοστών εκλεκτών τραγουδοποιών που θεωρώ μυστικό μου καταφύγιο. Ομολογώ πως η γενναιοδωρία μου δε φτάνει ως τη σκέψη να μοιραστώ το άδυτο με κάποιον άλλον. Σα φυλαχτό το προστατεύω για να μου μείνει κάτι ακέραιο κι ανέπαφο από τα "θέλω", τα "μ' αρέσει" και τα "ίσως" των ανθρώπων. Ποιος νοιάζεται άλλωστε για τα γούστα κανενός; Τέτοια τερτίπια της ψυχής είναι δικά μας κι αναφαίρετα.
Σ' αυτό το πολύτιμο συναισθηματικό μου συγγενολόι ανήκει η Μαίρη. Με το ζόρι τη μοιράζομαι πού και πού. Την έχασα αρκετές φορές εδώ στα μέρη μου γιατί δε μπορούσα να πάω, κι αποφάσισα να πεταχτώ αυθημερόν μέχρι το Belfast τον άλλο μήνα να τη δω εκεί. Πραγματικά αξίζει τον κόπο ένα τέτοιο ταξίδι, ειδικά σε καιρούς που με τόση δυσκολία μπορώ να ταξιδεύω. Η Μαίρη κι η πονεμένη της ευαισθησία αξίζουν την προσπάθεια.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε ως εδώ, με αρκετές διαφορές απ' την τελευταία φορά που ξαναβρεθήκαμε. Έχει περάσει πάνω από χρόνος χωρίς να 'χω καταφέρει να κλάψω έστω λιγάκι για μάς, σκιά μου. Σαν τον κάβουρα προσκολλήθηκα σε τραγούδια που δεν ακούσαμε ποτέ μαζί, σε καλλιτέχνες που δε γνωρίζεις, έψαξα και μελέτησα άλλους τρόπους σκέψης, ξεκαθάρισα πολλή απ' τη σαβούρα που 'χε στοιβαχτεί στις γωνιές της καρδιάς μου.
Σε προσέγγισα ξανά, με τη συμπόνια αληθινού φίλου - όχι όπως τότε που σ' έβλεπα να στέκεσαι απέναντι, μα σαν τώρα που σκύβεις δίπλα μου. Μ' ευγνωμοσύνη φιλώ το χέρι του καημού και της μάχης, αυτά τα χέρια που αγκαλιάζουν και που μας φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό μας.
Κι αν έχω αργήσει απόψε κάπως, δεν πειράζει.
Μαίρη, σ' ευχαριστώ και σήμερα.