ακόμη ένας πληγωμένος Αύγουστος

River Washburn, West Yorkshire -  by thalassaki

Ήταν νωρίς. Η πρωινή δροσιά, διάχυτη κι ολόφρεσκια μες στην ηλιόλουστη Τρίτη, με ταξίδεψε κατευθείαν σε μιαν αντίστοιχη καθημερινή εξεταστικής περιόδου, μερικές δεκαετίες πριν. Το ίδιο σχεδόν ρευματάκι, ένα παρόμοιο σπινθηροβόλο φως, ένα ανοιχτό μπλε επάνω ψηλά που μ' έκανε να θέλω ν' ανοίξω το στόμα να δαγκώσω ένα κομμάτι. Ήταν λες κι η ζωή έκανε εκεί μπροστά στα πόδια μου έναν τεράστιο κύκλο και πήγε και στάθηκε σ' ένα σημείο ξεχασμένο εκεί πίσω, ανασύροντας μνήμες που πλέον μου φαίνονται αρχαίες όπως εκείνα τα μαθήματα. Αν και ανησυχητικά ολοζώντανες.
     Βηματίζοντας προς την πόρτα της, να μπω να πω μια βιαστική καλημέρα, ν' αφήσω έναν ασπασμό ίσως και να φύγω, η πολύτιμη λιακάδα πρόλαβε να μου χαϊδέψει το πρόσωπο, η δροσιά πρόλαβε να κυματίσει γύρω απ' τους ώμους μου. Τότε ήταν που αντίκρυσα ολοζώντανο εκείνο το κορίτσι της εξεταστικής, ένα παιδί αλαφροΐσκιωτο, συνεσταλμένο, να κουβαλάει βιβλία στα χέρια κι ένα χαμόγελο να του χαρακώνει τα μάγουλα και την καρδιά μου. Η κόρη μου θα 'ταν σίγουρα, το άλλο μισό της ψυχής του αγοριού μου, που κάθε τόσο ψιλαφίζονται τα δυό μισά, ανασαίνουν το ένα το χνότο του άλλου και ξεστρατίζουν παρέα σε μυστικές διαδρομές. Χωρίς εμένα.
     Και να που φοβάμαι το παλιό αγκάθι που βρίσκεται χωμένο στο πλευρό, κληρονομιά της γιαγιάς μου και της δικιάς της. Φοβάμαι μήπως έχει φτάσει ο καιρός που δε θα το 'χω πια εντός να με κεντρίζει, να με στηλώνει ώστε ν' αγωνίζομαι για κείνο και για τούτο. Τα πόδια ίσως να μη μπορούν να βυθιστούν στο ίδιο ποτάμι πάνω από μια φορά, ωστόσο κάποια ποταμίσια πετραδάκια βαθιά στον πάτο αντιστέκονται στη γλίτσα του καιρού και τη ροή των πραγμάτων. Ένα τέτοιο πετραδάκι φυλάω για 'κείνη.
     Αυτή είναι θαρρώ η αλήθεια, και κάτι τέτοια πρωινά, πανέμορφα και χρυσαφένια, μου δυσκολεύουν την ωχρή πραγματικότητα. Που είναι κι ο βασικός τους ρόλος άλλωστε.

Ακούω πολύ Richard Hawley ανά εποχές. Τον εκτιμώ πολύ και τον ευχαριστώ για την υπέροχη συντροφιά των τραγουδιών του. Ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω ένα μόνο κομμάτι που ν' αντιστοιχεί σ' αυτά που αισθάνομαι. Άνετα θα ανέβαζα καμιά δεκαριά δικά του, αλλά αρκούμαι σ' αυτό.
For the "ancient lady" too. 

ανάμεσα στα ψιλά γράμματα

Ανάμεσα σε όλα τα ψιλά γράμματα, στην εκτενή μουσική υπόκρουση που συνοδεύει τη ζωή μου, βρίσκεται - και μάλιστα σε περίοπτη θέση - ο Sweet Dreamer του Mick Ronson και του Ian Hunter. Γενικά υπάρχει σε τούτο το προσωπικό soundtrack of a lifetime ο,τιδήποτε έχει παίξει ο αείμνηστος Μικ, κι όλα ακόμη εκείνα που τον εμπεριέχουν ως μουσικό παραγωγό ή συνεργάτη.
Δεν είναι μόνο το ταλέντο του στην κιθάρα ή η μουσική του παιδεία που τον ξεχώρισαν, ούτε από μόνη της η εξαίρετη διαίσθηση που διέθετε ώστε να αντιλαμβάνεται εκείνο που ήθελαν ή ένιωθαν οι γύρω του μουσικοί, και να τους στηρίζει - να τους προωθεί μάλλον - όσο καλύτερα μπορούσε.
Όχι, δεν είναι μόνο αυτά τα χαρίσματα. Για μια ακόμη φορά, εκείνα που για μένα κάνουν την ουσιαστική διαφορά είναι η καλοσύνη, η ευγένεια και η μετριοπάθεια του μουσικού. Και είναι όλες τους αρετές που δε διδάσκονται, παρά μονάχα είτε υπάρχουν ή απουσιάζουν ανάμεσά μας.
Αυτές τις μέρες, ο κιθαρίστας από το Hull είναι ακόμη πιο σχετικός στη δική μου ζωή. Αναλύω ευλαβικά νότα προς νότα το γλυκόπικρο Sweet Dreamer και υποκλίνομαι στη μουσικότητα του Μικ. Στον τρόπο που έδινε στην κιθάρα ανθρώπινα συναισθήματα αγάπης, λύπης, απογοήτευσης, αποφασιστικότητας - χωρίς ίχνος showing off. Ακόμη κι όταν έπαιζε ακραία με τον Bowie πολλές δεκαετίες πριν, δε διέκρινα ποτέ έστω ελάχιστη εγωπάθεια ή αυτοπροβολή που ως ένα βαθμό θα ήταν αναμενόμενες. Μάλλον το αντίθετο.
Ακούγοντας τα ψυχικά και μουσικά χαρίσματα του Μικ να βρίσκουν φωνή μέσα από τις χορδές της κιθάρας του, ξαναθυμάμαι όλα εκείνα που είχα επιλέξει να ακούσω στο δικό σου ήχο...σαν άλλος ένας dreamer κι εγώ. Πού θα 'μασταν όμως όλοι μας χωρίς το dreaming και τις αυταπάτες μας, δίχως τη φαντασία μας. Ο πιο ωραίος πόνος είναι αυτός που επιδοκιμάζει την αγάπη.
Το 1993, στα 47 του χρόνια μας αποχαιρέτισε ο Μικ και μας άφησε φτωχότερους με την απουσία του, μα σημαντικά πιο πλούσιους με την παρουσία του. May you always be remembered :*