ο Εφιάλτης της διπλανής πόρτας

 
Michael Schrenker Group: Νever Ending Nightmare

Ο Εφιάλτης του είχε όνομα, διεύθυνση, πρωινή και απογευματινή εργασία. Δεν περίμενε να πέσει το φως για να κάνει νυχτερινή εμφάνιση. Δεν είχε ανάγκη να σφετεριστεί το χρόνο του Ονείρου για να του χτυπήσει την πόρτα. Ο Εφιάλτης του είχε πρόσωπο και αρκετά προσωπεία. Είχε προγόνους και μερικούς διάσπαρτους συγγενείς που κάθε τόσο τον επισκέπτονταν κι εκείνοι με τη σειρά τους, βαστώντας αιχμηρά αντικείμενα κι ανοιχτά εισιτήρια.

Ο δικός του Εφιάλτης ήταν το αρχέτυπο της Προδοσίας. Αλλά και του Κακόβουλου Αστεϊσμού. Του Εμπαιγμού. Ένας "γίγαντας" μετρίου αναστήματος, που αντί να πάει να τα βάλει με τους θεούς είχε στο μάτι μόνο εκείνον. Μάτι σκοτεινό, χωρίς καθόλου ασπράδι, σαν του ζηλόφθονου αδελφού, γεμάτο έπαρση του είδους που τσακίζει κόκκαλα. Και μ' ένα μόνιμο γελάκι να κρέμεται στην εσοχή.

Τα χρόνια είχαν περάσει, δεν ήταν πια παιδί, ό,τι είχαν να πουν το 'χαν πει, και τώρα περνούσαν μαζί τις ώρες που επέλεγε ο Εφιάλτης σχεδόν σιωπηλοί. Πίνοντας αργά ένα ποτό που εκείνος σέρβιρε στους δυό τους, επιτρέποντας στον άλλο να περιεργάζεται το Είναι του από μέσα προς τα έξω. Αφήνοντάς τον να του πιέζει δυνατά το στήθος με την παλάμη, αποφεύγοντας όμως το βλέμμα του. Για πόσο ακόμα; Τα χρόνια είχαν περάσει μα ο Εφιάλτης παρέμενε, στην εμφάνιση τουλάχιστον, ανέγγιχτος.

Εκείνο το βράδυ συναντήθηκαν με πρωτοβουλία, όπως πάντα, του άλλου. Ύστερα από αρκετή ώρα σιωπής, ο Εφιάλτης άρχισε να του μιλά. "Λυπάμαι που φεύγεις χωρίς να μ' έχεις μάθει. Που είμαι ένα με σένα μα συ δεν ξέρεις τίποτε για μένα. Η σχέση μας υπήρξε ένας βαρετός μονόδρομος τυραννίας." Δεν τον επεξεργάστηκε ούτε λεπτό, δεν του πίεσε με την παλάμη το στήθος, δεν τον τρομοκράτησε με τη μελανή του ματιά.

"Απ' αύριο", του είπε ήσυχα, "συνεχίζεις χωρίς εμένα." Και χύθηκε η απορία στο πάτωμα, σαν το κρασί από την πρόποση των ποτηριών τους.

Το πρωί κατέφθασε λίγες ώρες αργότερα μέσα σ' εκτυφλωτικό φως.

Nightmares lying here in the dark
Scared like my dreams made their mark
I wonder
Dreamer always alone
Lost in a part of myself I can't find anymore
I wonder if it's gonna end tonight

(Πρώτη ανάρτηση: Η Σκιά μου κι Εγώ, στις 8 Οκτωβρίου 2007 - τώρα επιστρέφει εδώ, επειδή για μένα το κείμενο παραμένει ζωτικό και γιατί από παιδί τα 'χα βρει κι εγώ με τον Εφιάλτη.)

αόρατα χέρια σε ταξικές κονταρομαχίες

Τον Τ τον έχουν κατατάξει - εύκολα, ανώδυνα (για εκείνους που φρόντισαν να τον κατατάξουν τουλάχιστον) και σχεδόν αποτελεσματικά - στην κατηγορία του συνδρόμου Asperger. Πρόκειται για ένα νέο και συμπαθητικό άνθρωπο, με γνώσεις που δίχως υπερβολή θα 'λεγα πως υπερέχουν όλων των τέως δασκάλων του μαζεμένων. Με εξαιρετικά διεισδυτική αντίληψη αλλά κι εκπληκτική αφομοίωση, γράφει μ' ένα τρόπο που διαπερνά - παρά ξεπερνά - οποιαδήποτε νοησιαρχία. Ωστόσο η ετικέτα βρήκε τον τρόπο να κολλήσει πάνω στο μανίκι του - κι έχω την εντύπωση πως ο ίδιος δε νοιάζεται καθόλου να βγάλει και να παρατήσει το ρούχο, μάλλον τον διασκεδάζει το μανίκι με τη στάμπα. Άλλωστε του παρέχει σημαντικό υλικό στην έρευνά του που αφορά έναν αιώνιο, ακατέργαστο, και τώρα πια υπόγειο, ταξικό αγώνα.

Μου στέλνει - με μια αυτοπεποίθηση που προέρχεται καθαρά και μόνο από την ευφυία του - ένα δεκαεξασέλιδο άρθρο που 'χε καταφέρει να εκδόσει σε κάποιο περιοδικό εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας. "Έκδοση για τα πανηγύρια, αλλά δε βαριέσαι...", τονίζει. Αρχίζω να το διαβάζω και μέχρι να φτάσω στη δεύτερη σελίδα έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Asperger's είπες; Τον ρωτάω. Ναι, βέβαια. Και μάλιστα με διάγνωση από κορυφαίο καθηγητή κλινικής ψυχολογίας του Καίμπριτζ. Κι εσύ πώς νιώθεις; Πιστεύεις πως αυτή είναι η απάντηση; Σε καλύπτει; Όχι. Δεν έχω Asperger's, μου απαντάει με αγανάκτηση. Αγανάκτηση που 'χει ξεχαστεί στο ράφι για κάμποσα χρόνια κι έχει στεγνώσει απ' την πολυκαιρία. Συμμερίζομαι το όχι του, κατανοώ την αγανάκτησή του. Η ευκολία με την οποία γίνονται διαγνώσεις που καθορίζουν την ταυτότητα και τον ψυχοκοινωνικό νανισμό ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων είναι, κατά τη γνώμη μου, μικρόνους κι εγκληματική. Με την βαριεστημένη άνεση ενός επιστημονικού τίτλου μοιράζονται απλόχερα διαγνωστικές ετικέτες. Η θητεία μου σε κλινική που ειδικεύεται ακριβώς στον τομέα αυτό μ' έμαθε κάτι για την επιστημονική και ηθική αγωνία που κρύβεται - ή μάλλον που θα 'πρεπε να κρύβεται - πίσω από κάθε τέτοια ετικέτα. 

Και φυσικά ένα ακόμη μάθημα εδώ είναι η τεράστια, μεταφυσική θα 'λεγα, αλήθεια ενός ατέρμονου ταξικού αγώνα - σ' ετούτη τη χώρα τουλάχιστον. Η κυβέρνηση της Θάτσερ, από τα τέλη της δεκαετίας του 70 και μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, κατάφερε να ξεριζώσει το "ανήκειν" της εργατικής τάξης, μαζί με το αίσθημα περηφάνιας και βαθύτατων, παμπάλαιων δεσμών ανάμεσα στους ανθρώπους της. Κι αυτό βέβαια στ' όνομα μιας αμερικανίζουσας, ντεμέκ αξιοκρατικής ομοιογένειας. Όπου οι ταξικές διαφορές δε θ' αποτελούσαν πλέον τροχοπέδη για τίποτε, όπου μια καλή παιδεία κι ένα εύπεπτο βιογραφικό θα σε πήγαιναν παντού.

Και το αποτέλεσμα; Οι ταξικές διαφορές υπάρχουν ακριβώς όπως υπήρχαν πάντα. Η αξιοκρατία παραμένει έννοια σχετική, το οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο εξακολουθεί να κρατάει γερά στο ρόλο διαβατηρίου. Με τη διαφορά όμως πως η εργατική τάξη έχει πλέον αποσυντεθεί σε μια μάζα φτώχιας κι ανέχειας. Κλεισμένη σ' ένα εκπαιδευτικό κενό, χωρίς εφόδια, χωρίς μέλλον, μ' ένα κουρελιασμένο παρελθόν, εφοδιασμένη με μια γλώσσα περιθωριακή, μπόλικα μωρά, φθηνό αλκοόλ, ακόμη φθηνότερες ουσίες και πάμφθηνη κακή διατροφή. Πώς εξέρχεται κανείς από μια τέτοια φυλακή;

Κι είναι ακριβώς η βαθιά κατανόηση κι αγάπη του Τ για την τάξη αυτή, τη δική του τάξη, που αναπηδούν πεντακάθαρες απ' τα γραπτά του και χτυπάνε στους πέντε τοίχους. Κανείς δε νοιάζεται γι' αυτά, ποιος έχει χρόνο τώρα πια για τέτοια, από ένα μπασταρδεμένο εκπρόσωπο της τέως εργατικής τάξης, μιας τέως ανθρακωρυχικής περιοχής. Ούτ' εκείνοι που τον γέννησαν, μήτε οι άλλοι που τον δίδαξαν.
Η Αποξένωση στην απόλυτη ακεραιότητά της.

Κι άλλωστε ο Τ "πάσχει" από Asperger's, έτσι δεν είναι;

	Joseph Arthur - Invisible Hands .mp3
	Found at bee mp3 search engine