Σάντι δύο και φύγαμε..

	Jenn Frank - Leaving on a Jet Plane .mp3
	Found at bee mp3 search engine

Η μέρα, Σάντι, ξεκίνησε με σένα.
Δεν περίμενα ν' ακούσω τη φωνή του συντρόφου σου με το που πήρα μπρος στη δουλειά. Θα βλεπόμασταν σήμερα, μα δεν ειδωθήκαμε.
Και ξέρεις πώς είναι. Περιμένουμε σ' ένα σταθμό, ανάμεσα σε συνταξιδιώτες που περιμένουν κι αυτοί, αναχωρούν ή συνεχίζουν να περιμένουν. Βαραίνουν οι αποσκευές μας, Σάντι. Μ' αγκάλιασες αυθόρμητα μια μέρα αρπάζοντας το κορδόνι της καρδιάς μου. Τι γυρεύω εγώ εδώ που ξαναγίνεται η ζωή μας χώμα;

Και μου πέταξε προχθές ο ημίθεος: "δεν είμαι, ξέρεις, θεός." Θεός δε γεννιέσαι- γίνεσαι, του απάντησα. Για κάποιους γίνεσαι. Και για να ελαφρύνω κάπως την ατμόσφαιρα που 'χει πάψει προ πολλού να 'ναι ατμόσφαιρα, του 'πα πως αν είναι έτσι τότε σε λάθος άνθρωπο προσεύχομαι τα βράδια. Γέλασε και πήρε ανάσα, ανάσα ήρθε να πάρει και σήμερα πάνω απ' τον ώμο μου.. να με κοιτάξει μια στιγμή ίσα ν' ακούσει πως άλλος έχει το λόγο εδώ. Καταλαβαίνεις Σάντι. Άλλος έχει λόγο.

Κι έπειτα προσπέρασε χαμογελώντας.. βάλε παρωπίδες και προχώρα θαλασσάκι, μου λέει, δε μπορείς να κλάψεις και να λερώσεις εδώ, βάλε παρωπίδες είπε και σαν παρωπίδες αλόγου έβαλε τα δυό του χέρια στα πλάγια των ματιών να κόψουν λιγάκι ακόμα το πεδίο ζωής. Κι όμως κάπου πιο μέσα η ιστορία διαβάζεται αλλιώς.

Ποτέ μου, αποκρίθηκα, δε θα βάλω παρωπίδες. Ποτέ δε θα πάψω να νοιάζομαι και να σας λερώνω, να μεταφράζω την αλήθεια που τη βλέπω άλλοτε φουρκισμένη κι άλλοτε θλιμμένη να μου μιλάει στη γλώσσα της, να με κοιτάζει και ν' απαιτεί φωνή, τη δική μου φωνή, οποιαδήποτε φωνή που βγαίνει άφοβα από πνευμόνια ανθρώπου χωρίς την επιμέλεια ημίθεου.

Χαίρομαι τόσο που προλάβαμε να γνωριστούμε. Χωρίς ποδήλατο, χωρίς μηχανή. Ας είναι.
Καλό σου ταξίδι.

της μέσης και της άκρης

Queenslane τη νύχτα, Oxford, UK - δανεισμένη η φωτο από την ιστοσελίδα http://oxfordlight.co.uk, ευχαριστούμε.

Γοργά που κινείται η νύχτα.

Κοιτάζω μπροστά, έχει προσπεράσει

στρέφομαι πίσω, καταφθάνει φουριόζα.

Όμως δεν είναι πια η ίδια νύχτα.

Όχι εκείνη που θυμόμουνα, του ήπιου σκότους.

Των φεγγαριώνε και των αστεριώνε.

Ετούτη η νύχτα δε μου αμβλύνει τις γωνιές

έχει ξεχάσει πώς τροχίζουν τις σιωπές

δεν αγκαλιάζει σα σεντόνι παιδικό τον ύπνο

κι ούτε κουβέντα, δες τη, δε σηκώνει

παρά μονάχα βάρη - η μια της άλλης, νευρώδικα.

Από ζύγι σε ζύγι. Η νύχτα που 'γινε καμβάς

χρωστικών ψιχίων ψυχής

ένα δύστροπο κάτοπτρο αγώνων άνισων.

Η νύχτα του αν και του ίσως.

Χαρισμένο στην τραχιά μπάμπω μα πάντα χρυσαφένια σκιά μου.

ασκήσεις αγάπης

Με παίδεψε αρκετά ετούτο το ερασιτεχνικό μου κλιπάκι - τίποτε το ιδιαίτερο για να στηθεί, όμως το πρόγραμμα δεν έλεγε να πάρει μπρος, οι φωτογραφίες πάγωναν. Μου 'φερε στο νου την ίδια την αγάπη - των δικών μου προδιαγραφών τουλάχιστον. Κι όταν εντέλει αποφάσισε να δουλέψει η μουσική με τις εικόνες κι έφτασε στο τέλος, τότε δεν ανέβαινε με τίποτε. Μιλάμε εδώ και μέρες. Είπα να το παρατήσω, με τίποτε δε σκόπευα να το ξαναρχίσω. Και τελικά να 'το - απρόσμενα σήμερα το πρωί, εντελώς αβίαστα. Όπως αρμόζει στην αγάπη.

Είναι ένα τραγουδάκι μιας σχετικά άγνωστης μπάντας από τα μέρη μας εδώ. Μια χούφτα απλοί στίχοι ντυμένοι με μια εξίσου εύκολη μελωδία που απ' την πρώτη στιγμή με κέρδισαν: κάπως έτσι απλή κι αβίαστη είχα πάντα στο νου μου την αγάπη. Κι απ' όλα τα τραγούδια του κόσμου που εκφράζουν πηγαίο συναίσθημα, του είδους εκείνου που ξέρει ν' ακροβατεί ανάμεσα στην αγάπη και τον έρωτα, θα 'θελα να χάριζα κάπου αυτό εδώ. Και το σπουδαιότερο: να νιώσω έτσι όπως νιώθει ο δημιουργός του.

Με τέτοιες σκέψεις ξεκίνησα το κλιπ, κάπως έτσι το συνέχισα και καθόλου δε μ' εντυπωσιάζουν οι δυσκολίες που συνάντησα ώσπου να το φέρω εδώ έξω. Αντιπαθώ το μελό και τους κενούς ρομαντισμούς, όμως είναι αλήθεια ότι οι μέρες - καλές ή στραβές - φαίνονται από νωρίς το πρωί και πως η ζωή είναι γεμάτη σημαδούρες - άσχετα αν συχνά επιλέγεις να τις αγνοείς. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω κάποτε να νιώσω σαν τον Aaron Fletcher που στρίμωξε τόση ποίηση μέσα σ' ελάχιστες λέξεις. Όπως ένας κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων, έχω ξεμακρύνει αρκετά απ' τη στεριά. Με το χρόνο και την προσπάθεια η ιδανική αγάπη γίνεται φάρος στη μέση του πουθενά, ενώ οι έρωτες μοιάζουν μ' αφρούς πάνω σε κύματα διαφόρων μεγεθών. Υπάρχουν "αγάπες" που δε θα καταλάβω ποτέ - κι άλλες που 'χω γερά εμπεδώσει.

Και μέσα απ' την τρυφερότητα του τραγουδιού, την ανέφικτη εκείνη όψη της αγάπης που φαίνεται να 'χει χρονίσει σ' ένα πατάρι της καρδιάς μου, επιστρέφω πάλι στο άλλο της πλευρό που για μένα πάντα θα εκπέμπει πιο δυνατά από καθετί. Με τον πιο ισχυρό παλμό, αδιαφορώντας για τον καιρό και μακριά από στεριές.

  

You wouldn't walk away

if my stories they weren't true

I love you

It's only make believe

it's something that I do

I love you

Baby there's no lies

I wouldn't make you cry

I love you

You're charming in my thoughts

with the magic that you brought

I love you