Στ' αφτιά μου ακούγεται σα βαθυστόχαστος μπαγλαμάς, κάπως πιο εξευγενισμένος απ' το μπαγλαμαδάκι που 'χω αφήσει κάτω στην Αθήνα - παραμελημένο και λιγο/κακοπαιγμένο - και παραδέχομαι πως δε θα 'ναι εύκολο οργανάκι τούτο το καινούργιο να το συνηθίσω. Εδώ υπάρχει και η πιθανότητα ο κατασκευαστής να πήρε μια εξαιρετικά ελαστική άδεια δημιουργίας και να κατέληξε να φτιάξει όργανο που δεν αντιστοιχεί με κανένα, αν και φέρει στοιχεία πολλών.
Αυτό και μόνο με γοητεύει. Ένα μαντολίνο που δε μοιάζει με τ' άλλα, μια ιδέα που υλοποιήθηκε με βάση μια συγκεχυμένη κι ίσως εντελώς υποκειμενική αντίληψη της παράδοσης. Και παρά την αγάπη που τρέφω στην παραδοσιακή οργανοποιία από όποιο σημείο της γης κι αν προέρχεται, ομολογώ πως καθόλου δε μ' ενοχλεί η ιδέα της απομάκρυνσης προς κάτι εντελώς διαφορετικό, αιρετικό και προσωπικό. Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δε δουλεύει πάντα.
Κάπου εδώ βρίσκομαι αυτό τον καιρό, έτσι κι αλλιώς, σε σχέση με πολυακουσμένα δεδομένα και τετριμμένες εντυπώσεις. Κι εννοώ δικές μου εντυπώσεις, όχι άλλων. 'Σωστές' ή 'λάθος' αντιλήψεις, κάποια γενναία βήματα λίγο πιο πέρα απ' τα γνωστά λιμέρια μου, μικροπροσπάθειες που ίσως ευοδώσουν, ίσως όχι. Το θέμα είναι πως με κάθε τέτοια βήμα, με καθεμιά παράταιρη εικόνα στα μάτια μου ή αποτέλεσμα στη ζωή μου, κάτι ακόμη μαθαίνω για μένα που δε φανταζόμουνα χθες. Μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί και με το μαντολίνο.
Το παρακάτω κλιπ αναφέρεται στην κατασκευή και τον ήχο μιας παρόμοιας μαντόλας.
Και βάζω το δικό μου εδώ των Occasional Dream, γιατί τους ακολούθησα με τ' οργανάκι σε τούτο το κομμάτι κι εντάξει μου ακούστηκε. Άλλωστε δεν τους ξεχνώ ποτέ τους ΟD, ο ήχος (κι ο στίχος) τους μ' εκφράζει απόλυτα από όλες τις πλευρές.
