Δεν είναι μόνο το ταλέντο του στην κιθάρα ή η μουσική του παιδεία που τον ξεχώρισαν, ούτε από μόνη της η εξαίρετη διαίσθηση που διέθετε ώστε να αντιλαμβάνεται εκείνο που ήθελαν ή ένιωθαν οι γύρω του μουσικοί, και να τους στηρίζει - να τους προωθεί μάλλον - όσο καλύτερα μπορούσε.
Όχι, δεν είναι μόνο αυτά τα χαρίσματα. Για μια ακόμη φορά, εκείνα που για μένα κάνουν την ουσιαστική διαφορά είναι η καλοσύνη, η ευγένεια και η μετριοπάθεια του μουσικού. Και είναι όλες τους αρετές που δε διδάσκονται, παρά μονάχα είτε υπάρχουν ή απουσιάζουν ανάμεσά μας.
Αυτές τις μέρες, ο κιθαρίστας από το Hull είναι ακόμη πιο σχετικός στη δική μου ζωή. Αναλύω ευλαβικά νότα προς νότα το γλυκόπικρο Sweet Dreamer και υποκλίνομαι στη μουσικότητα του Μικ. Στον τρόπο που έδινε στην κιθάρα ανθρώπινα συναισθήματα αγάπης, λύπης, απογοήτευσης, αποφασιστικότητας - χωρίς ίχνος showing off. Ακόμη κι όταν έπαιζε ακραία με τον Bowie πολλές δεκαετίες πριν, δε διέκρινα ποτέ έστω ελάχιστη εγωπάθεια ή αυτοπροβολή που ως ένα βαθμό θα ήταν αναμενόμενες. Μάλλον το αντίθετο.
Ακούγοντας τα ψυχικά και μουσικά χαρίσματα του Μικ να βρίσκουν φωνή μέσα από τις χορδές της κιθάρας του, ξαναθυμάμαι όλα εκείνα που είχα επιλέξει να ακούσω στο δικό σου ήχο...σαν άλλος ένας dreamer κι εγώ. Πού θα 'μασταν όμως όλοι μας χωρίς το dreaming και τις αυταπάτες μας, δίχως τη φαντασία μας. Ο πιο ωραίος πόνος είναι αυτός που επιδοκιμάζει την αγάπη.
Το 1993, στα 47 του χρόνια μας αποχαιρέτισε ο Μικ και μας άφησε φτωχότερους με την απουσία του, μα σημαντικά πιο πλούσιους με την παρουσία του. May you always be remembered :*
