Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

play me: το σκαλοπάτι


Μέσα στα 20-τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε, πολλή μουσική -  όπως λέμε πολύ νερό - έχει κυλήσει. Ήμασταν από εκείνους τους ανθρώπους που γνωρίζονται και ξεκινούν μαζί μάλλον ξεκάρφωτα. Κι έπειτα μένουν καρφωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο για κάποια χρόνια, μέχρις ότου αυτό που τους κρατά σε ακινησία να ωριμάσει αρκετά ώστε ν' αποκολληθεί και να τους ξεκρεμάσει. Ήμασταν από τα ζευγάρια εκείνα που είχαμε τους ίδιους - αρκετά σπάνιους - δίσκους εις διπλούν. Αγορασμένους πολύ προτού γνωριστούμε. Τότε, για το νεότερο εαυτό μου - και το ελαφρύτερο κεφάλι μου - κάτι τέτοιο σήμαινε πάρα πολλά: μουσική επαφή αποκωδικοποιημένη σ' έναν καρμικό δεσμό. Οπωσδήποτε θ' ακολουθούσαν κι άλλες επικοινωνιακές εκδοχές. Έτσι δεν είναι;

Αυτά μας κάνουν η νεότητα κι η αθωότητα. Όμως η μουσική έπαιξε τεράστιο ρόλο στη δική μας σχέση τουλάχιστον, ακόμη κι όταν τα μουσικά μας γούστα έφτασαν ν' αποκλίνουν σημαντικά. Το σπουδαιότερο είναι ότι εξακολούθησε να παίζει το ρόλο της όταν η εκτροπή συμπεριέλαβε κι εμάς τους ίδιους. Ούτε που θυμάμαι πόσοι δίσκοι συμπιέστηκαν και μεταβιβάστηκαν μέσω κάποιου server, πόσες συλλογές κάηκαν σε σιντι, πόσα μοναδικά τραγούδια ταξίδεψαν πάνω σ' ένα usb stick, πόσα μεμονωμένα κομμάτια πάτησαν σε μήνυμα κενό και πέρασαν στην άλλη άκρη του κόσμου. Θυμάμαι ωστόσο τα τραγούδια που "έκρυψα". Το μουσικό πάρε-δώσε έμοιαζε πιότερο με "δώσε" και λιγότερο με "πάρε", μα κάποιες φορές εισέπραξα κι εγώ λίγη περιθωριακή ambiance και techno-grunge. Έτσι για να μην έχω παράπονο.

Κι υπάρχει κάτι κρίσιμο στην απόλυτη σιγουριά πως το κομμάτι που ζητήθηκε θα βρεθεί. Kατοπτρίζοντας τη σιγουριά που απορρέει από το αξιόπιστο, από 'κείνο που θα παλέψει για τ' ακατόρθωτα. Είναι το "δεδομένο". Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν πάνω σ' αυτό, αλλά όσοι συμμερίζονται ετούτη εδώ την αλήθεια δε χρειάζονται βοηθήματα.

Το Stepping Stone της Duffy είναι όντως πολύ καλό κομμάτι, είχα καιρό να το ακούσω, κι ήταν η πιο φρέσκια "παραγγελιά". Χαμογέλασα κρυφά για την ειρωνεία κι ακόμη πιότερο για το ότι μια τόσο κομψή ειρωνεία θα διέφευγε ανεκμετάλλευτη. Μετά ξέρεις τι έγινε; Έπαιξα κάμποσες φορές το τραγούδι και σκέφτηκα: μεγάλη γουλιά πιες, μεγάλη κουβέντα μη λες, αγαπητή μου Duffy. Τake it from a livin', breathin' σιωπηλό σκαλοπάτι στο νερό που φαγώνονται οι πλάτες του περνώντας τουρίστες απέναντι. Enjoy the song.

2 σχόλια:

  1. Αχ...αυτο το δεδομένο...!!το έναυσμα
    της κάθε μου φυγής.Η ευαισθησία η
    κατανόση η ανθρωπιά και το απο ψυχής
    μοίρασμα δεν ειναι ποτε δεδομένα.
    Το μόνο δεδομένο στη δική μου Ζωή
    παραμένει η μη αναστρέψιμη της ψυχής
    απόφαση να μην πετώ στο λίγο τη στιγμή
    μου.Όχι πια.!Εκείνο που παλεύει για
    τα ακατόρθωτα είναι το όνειρο σταθερά
    δίπλα μου πιο ζωντανό απο ποτέ..πιο ζωντανό
    απο τους νεκροζώντανους που ακούραστα
    υποκρίνονται πως με νιώθουν και με κατανοούν.


    Με απώλειες και με σιωπές έμαθα να μετρω
    τις αντοχές μου κι η μελωδία είναι
    κάποιες στιγμές η πιο τρυφερά αυτονόητη
    αγκαλιά αυτή που τόσο έχουμε ολοι μας ανάγκη
    κι αυτή που σταθερά κάποιοι απο εμας δεν
    ζητιανεύουμε.! Τραγουδάκι..;
    http://www.youtube.com/watch?v=4DCsLpSQwRE

    Όμορφη μέρα με πολλές ανάσες στιγμές.!
    Φιλί.! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλημέρα.. σ' ευχαριστώ για τα ζεστά κι αληθινά σου λόγια, Αερικό μου. Με απώλειες και με σιωπές, όπως τόσο σωστά λες. Η μουσική υπήρξε πάντα η πιο σίγουρη αγκαλιά μέσα στο χάος, δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή αλλιώς. Αυτό που μου έγραψες χθες το βράδυ το κρατώ μέσα μου, με συγκίνησε βαθύτατα μαζί με το τραγούδι. Μακάρι έτσι να μείνει, το 'χω ανάγκη όσο κι εσύ. Ανάσες καθαρές πάντα, φιλιά από μένα :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή