καταιγίδα στη χώρα των δακρύων

Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων. Μυστήρια μα τόσο γνώριμη, μπαινοβγαίνεις εκεί με εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών, κανείς δε σου ζητάει ταυτότητα, στα μάτια σε κοιτάνε και περνάς μέσα. Μυστήριο κι εγώ, νεροπότηρο - κρασοπότηρο έστω - ουδέποτε μισό μα γεμάτο ως επάνω με ψεγάδια. Ατέλειες της προσπάθειας και της πρόθεσης, της συμπόνιας, της συμπόρευσης. Τέλος. Ό,τι γνωρίζω περί έκβασης της κάθε σκέψης ή πράξης μου συσπειρώνεται γύρω απ' το μηδέν. Kρίκος. Κουλούρα. Ένα ατέρμονο αδιέξοδο αταίριαστων αφετηριών κι εξελίξεων. Νιώθω ότι τίποτα δεν ξέρω εντέλει, οι γνώσεις μου ισχνές, πώς να πιαστώ από το Είμαι - ρευστό κι αυτό, ουσία μεταβλητή, η κούραση μου κόβει τη φωνή και την ανάσα, αγάπες ξεχασμένες στις αφίξεις - αναχωρήσεις έστω. Κι είναι φοβιστικό που δε με νοιάζει, γυρίζω σπίτι χωρίς να περιμένω ή να ελπίζω - κι άσε να λέει ο ποιητής, ούτε εκεί βρίσκεται η ελευθερία. Απώλεσα το χαμόγελο, τη σύντροφο μέσα μου - άραγε σε ποιες αφίξεις ή αναχωρήσεις ξεχάστηκε κι αυτή - τα μάτια εξοικειώθηκαν στο σκοτάδι, στις απουσίες. Όλα συνηθίζονται λοιπόν, αποδεσμεύομαι, κρατώ μονάχα τους πιο πολύτιμους για μένα δεσμούς που κι αυτοί μεταλλάσσονται, μα τους κρατώ γιατί έτσι - είναι κλειδιά Θεού, βώλοι ζωής. Η καρδιά κατανοεί ενώ ο νους ασθμαίνει: το παιδί ανδρώνεται πιο γοργά απ' τη δική μου αντίληψη, η κόρη ένα απόσταγμα δακρύων που ολοένα εξατμίζεται, οι ασθενείς στη φυλακή της εσωστρέφειας, οι φίλοι περισταλτικοί, κι η μάνα... η μάνα εντέλει - όχι η ελπίδα - πεθαίνει τελευταία.
Και το χειρότερο: κάθε φορά που χάνομαι γυρίζω πίσω.

Δεν υποκρίθηκα ποτέ και το θυμάμαι.