λευτερη πτωση ξανα

frantically falling

frantically falling

looking for a place to land

Φεγγάρι αυστηρό κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι μου. Η σιωπηλή του κριτική με αποσυντονίζει. Είχε περάσει αρκετός καιρός απ' την τελευταία φορά που 'χα κοιτάξει προς τα πάνω για να πιάσω το βλέμμα του. Πάντα νιώθω έναν αμυδρό φόβο όταν ατενίζω το φεγγάρι. Άραγε γιατί;

Και πότε ήταν που έπαψα να κεντάω τους ποδογύρους των ονείρων μου με ιριδίζουσες πούλιες; Τώρα οι ποδόγυροι μου μοιάζουν ξεφτισμένοι, μα κρυφά τους αγαπώ γι' αυτό. Κανείς δεν το ξέρει πως έστειλα τις πούλιες μακριά και φόρεσα το πιο ζεστό παλτό της παλιάς μου μοναξιάς.

Ξεθάβοντας ξανά τον εαυτό μου σ' έναν κόσμο επίπεδο, με τις γνώριμες αλυσίδες απ' άκρη σ' άκρη που δένουν τις στιγμές και τους φόβους των ανθρώπων, και μια καρδιά σε λεύτερη πτώση, μια φωνή που 'χει πνιγεί στα νερά της λησμονιάς, για ένα μόνο λυπάμαι.

Που 'σουνα κι εσύ όπως οι άλλοι. Γιατί;