αγάπης αποτίμηση

..coz when I said that I loved you honey

I knew it from the very start

and when I said that I loved you honey

I knew that you would break my heart

"Θα την αντέξω του τρελού τη ρετσινιά..μα πώς ν' αντέξω τη δική σου απονιά.." Με κάτι τέτοια κι άλλα τόσα φυτρώσαμε και σταθήκαμε στα ποδαράκια μας, σ' εκείνες τις αλλόκοτες εποχές που ακούγονταν μεγαλειώδη ελληνικά τραγούδια στο ραδιόφωνο. Τότε που έστηνα αφτί να πιάσω τους στίχους, να καταλάβω τις μελωδίες και τα όργανα. Mάλλον την ψυχή προσπαθούσα να εμπεδώσω, την ίδια ψυχή που με ανέθρεψε και που μ' έστειλε σε κόσμους οικείους και ταυτόχρονα άγνωστους.
Μόλις έμαθα να λειτουργώ μονάχη το πικάπ βέβαια μπήκαν σε δεύτερη μοίρα τα ελληνικά, κι ας ήταν μεγαλειώδη, και πήρα ν' αφεθώ σε άλλες, πολύ διαφορετικές διαδρομές. Οι προορισμοί μπερδεύτηκαν με τα ταξίδια, τα ταξίδια έγιναν προορισμός, κι εγώ παραδόξως έμενα καρφωμένη εκεί, εκτός τόπου και χρόνου. Μια φορά μόνο είπα πως ίσως και να 'μαι εντός.
Μα ό,τι και να πούμε τώρα, ο τρελός τρελός. Κι η ρετσινιά επίσης. Και τα όνειρα τ' απατηλά. Να μην αφιερώσουμε λίγα λεπτά απόψε, νύχτα που είναι, σε λίγο απ' όλα;
Δε μ' αρέσει να κάνω αναδρομές. Όχι ακριβώς επειδή πιστεύω τόσο πολύ στο "τράβα μπρος", όσο γιατί αισθάνομαι πως σε κάθε απόπειρα αναδρομής παραμερίζονται ένα σωρό ουσιώδη πράγματα, γεγονότα που χάραξαν πορείες κι άλλαξαν ρότες. Γι' αυτό τις αποφεύγω, όχι γι' άλλο λόγο. Απόψε, νύχτα που είναι, μια μικρή αποτίμηση θέλω να κάνω μόνο. Δεν επιθυμώ ν' αραδιάσω δικαιολογίες για την παιδική μου καρδιά - που μόνο στα πολύ βαθιά μ' έχει ρίξει και μ' έχει συντρίψει ως τώρα. Να την κανακέψω θέλω και να της πω πως 'ντάξει μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα.
Έχουμε στ' αλήθεια να ζήσουμε ακόμη "χειρότερα";
Ό,τι έχω κάνει ως τώρα, το κάθε "λάθος" ή "σωστό" που 'χει γραφτεί κάτω από τ' όνομά μου κι έχει υπογραμμιστεί με ανεξίτηλο μελάνι, με γνώμονα έναν τρελό, μια παιδική καρδιά και μια αρχαία ρετσινιά το 'χω κάνει. Κοιτάω πίσω μου και δε βλέπω πως έχω να μάθω κάτι καινούργιο. Κοιτάω μπροστά και βλέπω ημιτελείς παραμύθους. Η ιστορία μιας πολυαγαπημένης φίλης ξεπατικώθηκε μ' ένα είδος μεταφυσικού καρμπόν πάνω μου και την έζησα κι εγώ. Άλλοι πρωταγωνιστές, ίδιο σενάριο, σχεδόν απαράλλαχτο τέλος. Είναι σα να βλέπω εδώ τώρα τα ξανθά της μαλλιά να λάμπουν κάτω απ' τον ήλιο της Αθήνας - τόσο νιάτο βουτηγμένο ως το λαιμό στην απογοήτευση. Νισάφι.
Κι έκτοτε έχω δει πολλά τέτοια νεανικά και πιο ώριμα όνειρα πεταμένα σε μια τεράστια αποθήκη που γράφει απέξω "αζήτητα".
Αυτό που με στενοχωρεί πιο πολύ δεν είναι η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη. Είναι που δε θα ξαναδώ τα μάτια σου και δε θα ξανακούσω τον ήχο σου. Η πιο δύσκολη διαδρομή είναι εκείνη που με οδηγεί μακριά απ' ό,τι αγάπησα πιο πολύ. Οι φίλοι μου κι εγώ έχουμε κάνει πολλές τέτοιες διαδρομές και συνεχίζουμε. Τις δικές μου αποφάσισα να τις "κρύψω" από σήμερα, γιατί ό,τι είχα να καταγράψω εκεί το 'χω ήδη κάνει προς το παρόν. Ίσως αλλάξει αυτό αργότερα, ίσως όχι. Δεν έχει σημασία. Εδώ όμως θα παραμείνω όσο μπορώ, σε πείσμα της Θείας Αλλαγής, της χαμένης ελπίδας, της αιώνιας ρετσινιάς, της πιστής μου σκιάς.
Χάπι νιου γήαρ ντήαρ.