Αν είχα μια ευχή να δώσω στη σκιά που ξεκινά σήμερα εδώ, θα 'ταν να κρατηθεί πίσω απ' το ευλογημένο φως της σημερινής ημέρας. Πάντα δύσκολα είναι τα φρέσκα ξεκινήματα, όχι μόνο επειδή είναι ξεκινήματα αλλά γιατί κουβαλούν αρκετή ανάγκη πίσω τους. Ανάγκη που εντέλει μαθαίνει να βολεύεται στα εκάστοτε δεδομένα, να ευθυγραμμίζεται με την ανάγκη του διπλανού, να διαμορφώνεται μέσα από την κάθε διαδρομή. Στο ξεκίνημα όμως δεν είναι παρά μια αμιγής, ακατέργαστη ανάγκη. Προσωπική κι αυθεντική σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα.
Έμαθα από πολύ νωρίς να ρίχνω τις ανάγκες μου στο νερό. Φαινόταν πιο εύκολο έτσι, γιατί ένιωθα πως μπορούσα να "κάνω και χωρίς" ετούτο ή το άλλο. Θες επειδή θεωρούσα τον εαυτό μου ευέλικτο, αυτάρκη. Θες επειδή η αυτοεκτίμηση ταλαντευόταν πάντα πάνω σε μια εύθραυστη ισορροπία. Οι γύρω μου ήταν φυσικά μια άλλη ιστορία. Οι ανάγκες τους έμοιαζαν άμεσες κι επιταχτικές, μπορούσαν να μπαίνουν μπροστά. Η έμφυτη ικανότητα να μπορείς να σκύβεις πάνω απ' τα προβλήματα του άλλου πέρασε στο στάδιο του να μπορείς να εισχωρείς μέσα τους. Ώσπου κάποια στιγμή έφτασε να μου διαφεύγει το ότι βρισκόμουν κι εγώ εκεί.
Ο μόνος τρόπος που είχε η δική μου σκιά να μπαίνει κάποτε μπροστά ήταν μέσα από το παλιό ιστολόγιο που 'χα ξεκινήσει τον Ιούλιο του 2006. Αν ολάκερη η ζωή μου στιγματίστηκε από αλλαγές, μεταβολές κι αγώνες, αυτά τα τρισήμιση χρόνια κατάφεραν να συμπυκνώσουν μια τεράστια ποσότητα αυτών. Θα 'λεγε κανείς ότι η σκιά ήταν κάτι σαν έξοδος κινδύνου. Συχνά όμως ήταν για μένα το αντίθετο. Μια είσοδος στον κίνδυνο της έκθεσης του ενδότερου εαυτού. Ένας χώρος όπου ο καθένας μπορούσε να διαβάσει πράγματα που αφορούσαν τις πιο προσωπικές μου ιστορίες. Δίκοπο μαχαίρι η αυθεντικότητα.
Όταν οι ανάγκες του ευρύτερου χώρου έδειξαν - χωρίς περιττά λόγια - πως το ιδιωτικό δεν έχει πάντα θέση σε κάτι τόσο δημόσιο, ένιωσα πως είχε έρθει η στιγμή. Κι όπως με την προηγούμενη κλινική μου που αποχαιρέτησα με αρκετό βάρος στην καρδιά στις 31 του Δεκέμβρη, έτσι και με την άλλη σκιά ένιωσα πως αναχωρούσα από το ίδιο μου το σπίτι. Από δικούς μου ανθρώπους. Προς ποια κατεύθυνση;
Κάποιες φορές όμως φαίνεται πως άλλος μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Θέλω να αισθάνομαι ότι μπορώ να γράφω με τον πιο προσωπικό τρόπο που διαθέτω, χωρίς αμηχανία. Κι ίσως ενδόμυχα να επιθυμούσα να ξεκαθαρίσω τι και ποιος βρίσκεται εντέλει κοντά. Με τα χρόνια η έννοια του "πλησίον" τείνει να φθείρεται και να παρερμηνεύεται - αντίθετα προς τη συνήθεια, λοιπόν, ένιωσα πως ήθελα να δοκιμάσω την αλήθεια, δίνοντάς της την ευκαιρία να παραμείνει ο εαυτός της.
Μ' ετούτο το σκεπτικό ετούτος ο χώρος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος. Και χαίρομαι γιατί ξεκινά σήμερα 6 του Γενάρη, μέσα στο φως, με τη νέα χρονιά και τη νέα δεκαετία. Σχέδια δεν υπάρχουν - όπως έγραφα στο παρελθόν, μόνο σχεδία διαθέτω, και πράγματι βρίσκεται σε διαρκή χρήση. Πάμε λοιπόν.
