στη γλώσσα των κλισέ

Ακούγοντας δίπλα το φοβερό αυτό κομμάτι του Fish, σκέφτηκα πως δεν ήθελα να το χάσω απ' τα χέρια μου σ' ετούτο το τεράστιο ταξίδι στα βαθιά και τα ρηχά της μουσικής και των κλισέ. Άλλωστε πρόκειται για μια θάλασσα που εύκολα με καταπίνει, με ξεβράζει και με πηγαινοφέρνει - εύκολα και γι' αυτό ακριβώς επώδυνα. Τι θα 'ταν θα μου πεις η ζωή δίχως μουσική και κλισέ, ήχους και λέξεις που αναπλάθονται σε μύρια σχήματα και ξεφυτρώνουν σε χίλιες-δύο εκδοχές. Τι θα 'μουν ο πρόσφυγας αν δεν κολυμπούσα τόσο κόντρα στα ρεύματα των κλισέ όσο και μέσα τους. Κλισέ τα λόγια, οι εντυπώσεις, τα τραγούδια, οι ανάγκες, τα σ' αγαπώ μου. Κλισέ η αφοσίωση, το πιθανό, το ανέφικτο και η πεπατημένη μου. Κλισέ το παρελθόν και το παρόν μου. Κι αυτή είναι η μόνη, η βαρετή, η αφτιασίδωτη αλήθεια.

	Fish - Cliche .mp3
	Found at bee mp3 search engine

Δε μπορώ να κλείσω γι' απόψε χωρίς μια γραμμή εκτίμησης για τον κιθαρίστα Frank Usher που εκτός από μουσική κατασκευάζει κι εκπληκτικές κιθάρες. Το χαμηλό προφίλ δεν αφαιρεί ούτε ίχνος απ' το τεράστιο ταλέντο του. Το Cliche του ανήκει όσο ανήκει και στον Fish - μπορεί ο ίδιος να μη φαίνεται στο κλιπάκι που ακολουθεί, όμως ακούγεται και του αξίζει απέραντα ν' ακούγεται.

Γιατί το Στυλ δεν είναι ποτέ κλισέ.

"Cliche" from the double album Bouillabaisse (best hits from 1982 to 2003)

Released in 2005 by Chocolate Frog Records. With thanks.

way out of where?

H φωτο δανεισμένη από το http://hydeparkprogress.blogspot.com τους ευχαριστώ. 

Bless you Porcupine Tree για την αστείρευτη συντροφιά όταν όλα σωπαίνουν.

Να βγω από τι;
Συχνά δεν ξέρω καν πως έχω μπει - πόσο μάλλον σε τι πράγμα, και πώς το λένε, τι σχήμα έχει, τι γεύση κι οσμή.
Προσπερνώ εξόδους κινδύνου, εισόδους ασφαλείας, δεν τις βλέπω.
Περιμένω έξω απ' τη γραμμή κι είναι βαριά η αναμονή χωρίς αντίκρισμα.
Να βγω από τι.
Στην κλεψύδρα ρέει προς τα κάτω η ενέργεια. Σχεδόν μου λείπει η εποχή του κουνελιού που το τυφλώνουν οι προβολείς. Ο καιρός της μισάνοιχτης πόρτας, της αργής κίνησης σε πηχτό σιρόπι.
Λέω σχεδόν γιατί αμβλύνονται οι πόνοι στην πορεία και δε ζυγίζουν πια το ίδιο.
Το πρόσωπο της φωτογραφίας είναι δικό μου λίγο πριν βγω από το τι. Χίλια κύματα μακριά από μένα. Ένας αιώνας σκαλίζοντας κόκκους στην άμμο, κυνηγώντας ψύλλους στ' άχυρα.
Όταν οι έξοδοι άξιζαν μια μάχη, οι είσοδοι είχαν ονόματα στα κουδούνια κι εγώ περίμενα αγόγγυστα.
Να μπω στο τι.

καταιγίδα στη χώρα των δακρύων

Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων. Μυστήρια μα τόσο γνώριμη, μπαινοβγαίνεις εκεί με εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών, κανείς δε σου ζητάει ταυτότητα, στα μάτια σε κοιτάνε και περνάς μέσα. Μυστήριο κι εγώ, νεροπότηρο - κρασοπότηρο έστω - ουδέποτε μισό μα γεμάτο ως επάνω με ψεγάδια. Ατέλειες της προσπάθειας και της πρόθεσης, της συμπόνιας, της συμπόρευσης. Τέλος. Ό,τι γνωρίζω περί έκβασης της κάθε σκέψης ή πράξης μου συσπειρώνεται γύρω απ' το μηδέν. Kρίκος. Κουλούρα. Ένα ατέρμονο αδιέξοδο αταίριαστων αφετηριών κι εξελίξεων. Νιώθω ότι τίποτα δεν ξέρω εντέλει, οι γνώσεις μου ισχνές, πώς να πιαστώ από το Είμαι - ρευστό κι αυτό, ουσία μεταβλητή, η κούραση μου κόβει τη φωνή και την ανάσα, αγάπες ξεχασμένες στις αφίξεις - αναχωρήσεις έστω. Κι είναι φοβιστικό που δε με νοιάζει, γυρίζω σπίτι χωρίς να περιμένω ή να ελπίζω - κι άσε να λέει ο ποιητής, ούτε εκεί βρίσκεται η ελευθερία. Απώλεσα το χαμόγελο, τη σύντροφο μέσα μου - άραγε σε ποιες αφίξεις ή αναχωρήσεις ξεχάστηκε κι αυτή - τα μάτια εξοικειώθηκαν στο σκοτάδι, στις απουσίες. Όλα συνηθίζονται λοιπόν, αποδεσμεύομαι, κρατώ μονάχα τους πιο πολύτιμους για μένα δεσμούς που κι αυτοί μεταλλάσσονται, μα τους κρατώ γιατί έτσι - είναι κλειδιά Θεού, βώλοι ζωής. Η καρδιά κατανοεί ενώ ο νους ασθμαίνει: το παιδί ανδρώνεται πιο γοργά απ' τη δική μου αντίληψη, η κόρη ένα απόσταγμα δακρύων που ολοένα εξατμίζεται, οι ασθενείς στη φυλακή της εσωστρέφειας, οι φίλοι περισταλτικοί, κι η μάνα... η μάνα εντέλει - όχι η ελπίδα - πεθαίνει τελευταία.
Και το χειρότερο: κάθε φορά που χάνομαι γυρίζω πίσω.

Δεν υποκρίθηκα ποτέ και το θυμάμαι.