Saxon..on..and on..

Photo copyright: "Bleeding Rainbow" by MalevolentJester 

@deviantart with thanks

Πολύ ανάμικτα τα συναισθήματα ξανά τούτες τις μέρες. Αφόρητο που τριγύρω μου ο κόσμος σχολιάζει τα καθέκαστα των παθών της μαμάς-Ελλάς μ' εκείνη τη γνώριμη χροιά της ανωτεροτίτιδας. Με την πατίνα του βολεμένου που ανέκαθεν έριχνε βλέφαρο προς το Νότο απ' τα ψηλά παραθύρια του Βορρά. Στην καλύτερη περίπτωση υπήρχαν κάποιες όμορφες αναμνήσεις από "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι" τους. Στη χειρότερη, έπαιζαν περίεργες απόψεις προκατασκευασμένες από τα ΜΜΕ, τα φτηνά ταξίδια αναψυχής και κάτι ψιλο- έως χοντρορατσιστικές εντυπώσεις που κουβαλάει ο καθένας σαν τ' άπλυτά του από 'δώ κι από 'κεί. Λόγω της πολυετούς ζωής μου εδώ, έχω την ατυχία να θυμάμαι τις περιπέτειες του φτωχού Έλληνα συγγενή μες στην Ευρώπη. Σε μια χώρα που μετά βίας ανέχεται την Ευρώπη, πόσο μάλλον την Ελλάδα... Μου 'ρχεται να χαμογελάσω που κάποιοι ακόμη θυμούνται το πραξικόπημα του '67 - για να μην πω και την τουρκοκρατία! - κάνοντας αυτόματες συγκρίσεις με τις τωρινές μας συγκρούσεις.

Από την άλλη, θέλω να κλάψω. Μια ζωή προσπαθούσα να χτίσω, όσο μ' έπαιρνε βέβαια, την εικόνα - κυρίως την ουσία - της Φτωχομάνας στην αλλοδαπή: κάτι τα μαθήματα της γλώσσας απ' το απόλυτο μηδέν στο γράφω και διαβάζω ικανοποιητικά Ελληνικά, κάτι το αεράκι της Νότιας Ευρώπης να διαπερνά τη στεγνή καθημερινότητα, κάτι το μυαλό που δε χώρεσε ποτέ σε τετραπακ κουτάκια. Γενικά ένας δικός τους ξένος. Ένας γνωστός-άγνωστος Ευρωπαίος. Έτσι να 'ναι το λοιπόν οι σύγχρονοι Έλληνες;

Εδώ πάνω επιλέγουμε την επόμενη γραβάτα απόψε, όμως εγώ δεν ψηφίζω. Μόνο στις ευρωεκλογές και τις δημοτικές. Ο λόγος; Δε ζήτησα ποτέ μου τη βρετανική υπηκοότητα. Τότε, κάμποσα χρόνια πριν, θα 'πρεπε να εγκαταλείψω την ελληνική και το 'χα θεωρήσει επιεικώς απαράδεκτο. Μετά που είχα παντρευτεί και θα 'ταν τόσο απλό, το ξέχασα. Αργότερα αδιαφόρησα. Κι έτσι τώρα αποφασίζουν άλλοι για μένα. Εγώ απλά δουλεύω, συμμετέχω, προσφέρω, πληρώνω, μα ως εκεί με πάει τούτη η βαλίτσα. Αυτό το "ανήκεις και δεν ανήκεις" το 'χω πολύ καλά εμπεδώσει. Μήπως έτσι δε συμβαίνει και με τη μαμά-Ελλάς; Δεν επιθυμεί και δεν εκτιμά κανέναν. Όλοι της είναι ξένοι. Ξένοι της ξένοι.

Παράξενο και τρομερό θεριό ο φασισμός του σύγχρονου βίου. Ο φασισμός του καπιταλισμού, της κατανάλωσης και της ψευδοεπιλογής, σε κάθε μήκος και πλάτος του "εξελιγμένου" κόσμου. Όσο τον κοιτάς στα μάτια, τόσο πιο πολύ θα νιώθεις - προπάντων θα είσαι - ξένος.

Και τώρα; Τώρα θα βάλω ν' ακούσω λίγο Saxon, γιατί στα νιάτα μου πολύ τους συμπαθούσα τους τύπους απ' το νότιο Γιορκσάιρ, με τα ακραία σολαρίσματα, τις μαλλούρες, τις μηχανές κι έναν απ' τους καλύτερους ντράμερς του κόσμου, τον Nigel Glockler. Άλλωστε με γοητεύει το ουράνιο τόξο που αρχίζει απ' τον πάγο και τελειώνει στις φλόγες. Το κρυφό ουράνιο τόξο που λιώνει εντός σα γλειφιτζούρι. 

Πού 'σαι πατέρα, να κουβεντιάσουμε πολιτικά και να σε ξεκουφάνω με τους Saxon.. Κανένας δεν υπάρχει πια για τέτοιες πολυτέλειες. Βλέπεις, είναι ρετρό τόσο τα μεν όσο κι οι δε. Αλλά κι εμείς.. πολύ ρετρό σου λέω, πατέρα.

Όσοι φεύγουν από κοντά μας, όποιος κι αν είναι ο λόγος, ή και δίχως λόγο, σε καθημερινή βάση.. γνωστοί, άγνωστοι, δικοί μας, ξένοι: RIP