φυγή ή επανάσταση

Borrowed from Street Art Utopia with our thanks

Δεν έκανα ποτέ μου επανάσταση. Αντίσταση όμως ναι. Απ' την αφετηρία μου κι ως σήμερα αντιστέκομαι στο άδικο, το παράλογο, σ' εκείνο που επιμένει να με απομακρύνει απ' τη σκιά μου κι εμένα. Σ' ό,τι απαιτεί να μου συντρίψει το κουράγιο που μου δίνει η εντύπωση πως δεν είμαστε το ίδιο.

Αντίσταση ναι κι ενίοτε φυγή. Όπως το παγιδευμένο ζώο που δαγκώνει ανελέητα το πόδι του για να ξεφύγει απ' το δόκανο. Το θεωρώ ιερό κι αναφαίρετο δικαίωμα των παγιδευμένων να εκτρέπονται σε βάναυσες φυγές.

'Αλλωστε, τα χρόνια εκείνα που θα μπορούσα να 'χα κάνει επανάσταση τα ξόδεψα σε κατευνασμούς, ανακωχές και συμφιλίωση. Αργότερα πέρασαν καιροί ανάλωσης σ' αναίμακτες μάχες μ' εμένα θύμα παγιωμένων συνειδήσεων. Ήταν αναίμακτες συγκρούσεις αν και μοιραίες.

Η δική μου αντίδραση δεν άραξε ποτέ κι ούτε την άραξε, παρέμεινε η σιωπηλή αντίδραση που δίνει πάντα ώθηση στο ν' αντιστέκεσαι και να κάθεσαι μετά να επουλώνεις την ψυχή σου. Και που φυσά τις πιο βαθιές, τις πιο γενναίες ανάσες στα πανιά του φευγιού.