γνώριμο τέλος - άγνωστη αρχή

[....]

While each breathless interval

In their whisperings musical

The inspired soul supplies

With its own deep melodies,

And the love which heals all strife

Circling, like the breath of life,

All things in that sweet abode

With its own mild brotherhood:

They, not it, would change; and soon

Every sprite beneath the moon

Would repent its envy vain,

And the earth grow young again.

P.B. Shelley: Lines Written Among The Euganean Hills - October 1818

Κατά τύχη θυμάμαι τους είχα ανακαλύψει τους Brother & Bones - μια μπάντα από τα μέρη μου εδώ, κι απ' τις ελάχιστες, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον, που χρησιμοποιούν όχι ένα αλλά δύο ντράμερ. Μου άρεσαν τόσο τα φωνητικά όσο και η μουσική, η γνησιότητα και η αντιεμπορικότητά τους, και γι' αυτό τους επέλεξα να ντύσουν απόψε μια διεργασία που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Πολύ καιρό μάλιστα. Ωστόσο ο χρόνος πέρασε εξαιρετικά γρήγορα, σε σημείο που η αλλαγή φάνηκε απότομη, σχεδόν απρόσμενη.

Μέσα μου όμως το 'ξερα καλά πως μόνο απρόσμενη δεν ήταν. 

Κι εντέλει πόσο προετοιμασμένος μπορεί να 'ναι κανείς ακόμη και για τις πιο ενδότερές του μετατοπίσεις, πόσο έτοιμος για μια νέα σειρά αποχαιρετισμών. Ανάμεσα στους τελευταίους βρισκόταν κι ένας από τους μεγαλύτερους. Αυτός λοιπόν ήρθε και σηματοδότησε - ή μάλλον επισφράγησε - μια νέα προσωπική διαδρομή που θεωρώ γνωστή και ταυτόχρονα άγνωστη. Γνωστή γιατί την είχα σκεφτεί σαν όραμα από πολύ παλιά, άγνωστη γιατί ουδέποτε είχα καταφέρει να την τολμήσω. 

Τώρα ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε άλλη επιλογή δεν έχω παρά να την επιχειρήσω κι όπου με βγάλει. Πιστεύω πως μάλλον σε καλό θα βγάλει, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Μια παλιά πληγή που 'χει κακοφορμίσει δεν είναι πάντα καλό να την αφήσεις να ξανατρέξει. Όμως, από την άλλη, χωρίς κουράγιο δε γίνεται τίποτα και κανένα τραύμα δεν πρόκειται να επουλωθεί. Πιο πολύ αντιστέκομαι στο φόβο του απροσπέλαστου, παρά στον πόνο του πόνου. 

Αρχίζω λοιπόν ξανά, σχεδόν απ' την αρχή (ή τουλάχιστον από μια κάποια αρχή), χωρίς εσένα. 

Τακτοποιώ μισοτελειωμένες δουλειές που μας αφορούν και τους δυο, μα χωρίς εσένα. 

Ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται - ότι λείπεις και δε βλέπεις, δε γνωρίζεις τίποτε πια για μένα, κι αρχίζω ν' αναρωτιέμαι αν και πόσα στην ουσία γνώριζες. Μισοκλείνω τα μάτια και ναι, όλα έγιναν όπως έπρεπε, τα μαθήματα, τα παθήματα, οι ακρότητες, οι ατέλειες, η δύναμη κι η αδυναμία της αγάπης μαζί τυλιγμένες σε μια σελίδα που αλλιώς διάβασες εσύ κι αλλιώς εγώ. 

Για κάποιον σαν εμένα, που το αντίο ήταν πάντα μια σαΐτα καρφωμένη στο χώμα μπροστά μου, ευγνωμονώ τη στιγμή που το πήρε και το κλείδωσε μέσα της, μακριά από τα βλέμματα και τα στόματα των ανθρώπων. Κι από τα δικά μας ακόμη. 

Αφήνω τους Β&Β να εκφράσουν τα υπόλοιπα - εκείνα που μένουν έξω από τα πλαίσια της εγγραφής και του λόγου, των αντοχών και των παραμέτρων - μα όχι των συναισθημάτων.