Τούτη η εγγραφή θα μπορούσε να ονομάζεται απλά "το φίδι". Το στιλπνό, αργοκίνητο, κατάμαυρο φίδι που εμφανίστηκε απρόσμενα μπροστά στα πόδια μου, με σκοπό να διασχίσει το μονοπάτι του δικού μου συνειδητού ώστε να φτάσει στο υποσυνείδητο. Και μάλιστα στην πιο ανήλιαγη, μοναχική του γωνία. Σ' εκείνο το σημείο που συνήθως κάνει μόνιμα κρύο. Συντηρούνται έτσι υπολείμματα ζωής και τραύματα ψυχής που δε χωράνε πουθενά αλλού - δε χώρεσαν στη ζέστα της παλιάς σου κουζίνας, σ' άκαμπτες αγκαλιές, δε χωράνε σε λόγια, ύβρεις, δάκρυα ή χαμόγελα που γρασάρουν τους τροχούς της καθημερινότητας.
Σε είδα να στέκεσαι δίπλα μου, ανεβασμένη σε μια καρέκλα - όπως άλλωστε κι εγώ - για ν' αποφύγεις τον κίνδυνο. Επιχείρησες όπως πάντα να μου μεταδώσεις τον άλογο φόβο σου και προς στιγμήν τον ενστερνίστηκα λες κι ήταν και δικός μου. Ή μάλλον σκέτα δικός μου. Αναρωτιέμαι πόσοι φόβοι μεταγγίστηκαν έτσι, σταγόνα-σταγόνα, μέσω μιας άδικης ώσμωσης.
Το φίδι άρχισε ν' απομακρύνεται σταθερά, δε μας κοιτούσε πια, και κάτι βαθιά εντός μου σκίρτησε με αρκετή δόση λύπης. Σα να χανόταν μια σπάνια, μοναδική ευκαιρία. Κάτι ανεπανάληπτο που ήθελα να κρατήσω μα ταυτόχρονα ν' αποφύγω. Τόσο σύντομο λοιπόν το ταξίδι στην ανήλιαγη γωνιά της ψυχής μου; Και τώρα, πότε ξανά;
Σαν αργοκίνητο φίδι κινούμαι κι εγώ προς άλλες κατευθύνσεις, δέχομαι επιθέσεις, αμύνομαι, τρυπώνω υπόγεια - διαρκώς μεταβάλλομαι σαν εκτεθειμένο μέταλλο που διαγράφονται πάνω του όλες οι καιρικές συνθήκες. Έχω γευτεί τις πίκρες σου, έχω ξεχάσει πώς γελάς, μα έχουμε κλάψει κι έχουμε ταξιδέψει πολύ πολύ μακριά μαζί. Χωρίς αμφιβολία μου ανήκεις και σου ανήκω.
Κι όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου