με το σπαθί σου

Η φωνή σου αντηχεί στ’ αφτιά μου, ανυπόμονη κάπως μα δίχως ίχνος θυμού, για όλες τις φορές που μας αγνόησα. Μου ‘χες μάθει πολύ νωρίς πως ό,τι δε λύνεται πρέπει να κόβεται. Είχα μάθει να το σέβομαι και να το εφαρμόζω στην καθημερινότητά μου. Όσες φορές χρειάστηκε να γίνει, άλλες τόσες έπρεπε μα δεν το μπόρεσα. Εσύ ήσουν τότε που στάθηκες δίπλα μου με το σπαθί σου και το 'κανες για μένα. Ομολογώ πως δεν κόπηκαν πάντα αναίμακτα οι γόρδιοι δεσμοί. Όμως ποια ήταν η εναλλακτική; Άλλοτε πάλι καλοδέχτηκα τη σκουντιά της αιχμηρότητας του σπαθιού σου για να πάρω μπρος. Ομολογώ ότι, παρά την προτροπή σου, δεν κατάφερα να πάρω πάντα μπρος.

Και κάποιες φορές μου φώναξες «με το σπαθί σου» - για όσα είχα υποχρέωση να φέρω εις πέρας και για όλα τ' άλλα που είχα ήδη εκπληρώσει. Με ευγνωμοσύνη γεύομαι σήμερα την αποδοχή σου, το καλόβολο αχνό σου χαμόγελο που γίνεται ασπίδα απέναντι στο δικό μου ανθρώπινο λίγο. 

Αφόρητοι μου φαίνονται οι κόποι των τελευταίων 18 μηνών. Ειδικά αυτών, αν και γενικότερα οι πρόσφατοι χρόνοι υπήρξαν συχνά δυσβάσταχτοι. Για πόσο πρόσφατους μιλάμε; Πίσω απ' τον ώμο μου ξεδιπλώνεται μια ζωή γεμάτη δράματα πασπαλισμένα με τη χρυσόσκονη της αγάπης.   
Συ ξέρεις καλύτερα τι έπρεπε να κοπεί, να χαθεί ή να μείνει κοντά. Συ ξέρεις πόσο άδικο έχω καταπιεί ως τώρα, κι ας κουρνιάζει ακόμη εντός μου δύσπεπτο. Συ δικαιολογείς με επιείκεια τη δυσφαγία μου προς την έπαρση και το χρόνιο εγωκεντρισμό. Συ μετράς για μένα αναγκαίες απώλειες που τραυμάτισαν κάποια τρυφερά οράματα της ψυχής μου. Μα θέλω να πιστεύω πως ίσως νέα οράματα ν' αναστηθούν αργά ή γρήγορα στη θέση τους. 
Ας είναι να συνεχίσεις να βαδίζεις δίπλα μου.