από στάχτη

Η Μαίρη ανήκει στην κατηγορία κάποιων λιγοστών εκλεκτών τραγουδοποιών που θεωρώ μυστικό μου καταφύγιο. Ομολογώ πως η γενναιοδωρία μου δε φτάνει ως τη σκέψη να μοιραστώ το άδυτο με κάποιον άλλον. Σα φυλαχτό το προστατεύω για να μου μείνει κάτι ακέραιο κι ανέπαφο από τα "θέλω", τα "μ' αρέσει" και τα "ίσως" των ανθρώπων. Ποιος νοιάζεται άλλωστε για τα γούστα κανενός; Τέτοια τερτίπια της ψυχής είναι δικά μας κι αναφαίρετα.
Σ' αυτό το πολύτιμο συναισθηματικό μου συγγενολόι ανήκει η Μαίρη. Με το ζόρι τη μοιράζομαι πού και πού. Την έχασα αρκετές φορές εδώ στα μέρη μου γιατί δε μπορούσα να πάω, κι αποφάσισα να πεταχτώ αυθημερόν μέχρι το Belfast τον άλλο μήνα να τη δω εκεί. Πραγματικά αξίζει τον κόπο ένα τέτοιο ταξίδι, ειδικά σε καιρούς που με τόση δυσκολία μπορώ να ταξιδεύω. Η Μαίρη κι η πονεμένη της ευαισθησία αξίζουν την προσπάθεια.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε ως εδώ, με αρκετές διαφορές απ' την τελευταία φορά που ξαναβρεθήκαμε. Έχει περάσει πάνω από χρόνος χωρίς να 'χω καταφέρει να κλάψω έστω λιγάκι για μάς, σκιά μου. Σαν τον κάβουρα προσκολλήθηκα σε τραγούδια που δεν ακούσαμε ποτέ μαζί, σε καλλιτέχνες που δε γνωρίζεις, έψαξα και μελέτησα άλλους τρόπους σκέψης, ξεκαθάρισα πολλή απ' τη σαβούρα που 'χε στοιβαχτεί στις γωνιές της καρδιάς μου.
Σε προσέγγισα ξανά, με τη συμπόνια αληθινού φίλου - όχι όπως τότε που σ' έβλεπα να στέκεσαι απέναντι, μα σαν τώρα που σκύβεις δίπλα μου. Μ' ευγνωμοσύνη φιλώ το χέρι του καημού και της μάχης, αυτά τα χέρια που αγκαλιάζουν και που μας φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό μας.
Κι αν έχω αργήσει απόψε κάπως, δεν πειράζει.
Μαίρη, σ' ευχαριστώ και σήμερα.