τα γυαλιά και τα καρφιά

If you're going through hell, keep going. (Winston Churchill)

Χρόνια πολλά στον Άντι Λάτιμερ που έκλεισε τα 66 του χρόνια χθες. Τον εκτιμώ πολύ από παιδί, από τότε που ως φτωχός και μόνος καουμπόι άκουγα Camel όταν οι συμμαθητές μου χόρευαν κι έκαναν καμάκι με μουσική υπόκρουση ντίσκο. Αυτά ήταν. Ωραίοι οι Camel και ο Άντι, που μέσα από τον προοδευτικό τους ήχο κατάφεραν να συντηρήσουν κάτι παλιομοδίτικο και πολύτιμο: τη συνέπεια της καλής μουσικής και το δέσιμο μιας εξαίρετης μπάντας.
Χθες επίσης κλείσαμε οχτώ δύσκολα χρόνια χωρίς εσένα Γιώργο. Κι ας μην ξεχνάμε επίσης τα τέσσερα εκείνα χρόνια που ακροβατήσαμε επικίνδυνα πάνω στην κόψη μιας αρχέγονης αδελφοσύνης, μιας βουτιάς στο βαθύ κενό για πάρτη σου Νικόλα. Μια τζαμαρία μοναχά ανάμεσά μας, ωκεανοί απόστασης. Ποιος να 'ναι άραγε αυτός εκεί αριστερά που 'χει αράξει στο τραπεζάκι της λήθης.
Χθες, κερδισμένοι, χαμένοι κι αναποφάσιστοι μαζί στην ίδια πορεία.
Σήμερα όμως της αγάπης και του θείου δώρου για τα εικοσιένα χρόνια που πασπαλίζεις γαλάζιο και χρυσόσκονη στη ζωή μου, παιδί μου. Ένα γλυκό πλάσμα με κάτι τεράστια φτερά, που κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει βλέποντάς το να φτερουγίζει. Έστω κι από δω κάτω χαμηλά.
Αύριο πάλι, η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Ανέστη, μόνο το μύθο σου έχω γνωρίσει, μα σου ανήκω κι η Γενοκτονία αυτή με αφορά - όπως όλες άλλωστε. Αισθάνομαι ζεστή τη στάλα του Πόντου να κυλάει ακόμα στην αποδώ φλέβα. Λες, ανάμεσα στους μικρούς και μεγάλους θανάτους της ζωής μας, λες Ανέστη να μην πεθάνει ποτέ εκείνη η μικρή γωνιά του κόσμου;
Κάπως έτσι και με κάτι τέτοια σκαρφάλωσα λίγο πιο πάνω από τη μέση του φλογερού μοναχικού μου Μάη. Νιώθω το χέρι της μοίρας μου ζεστό στο μέτωπο, δροσερό πάνω στα μάτια μου, ο δρόμος του νησιού μπροστά καταστόλιστος με πολύχρωμα φαναράκια, ο αέρας σα να ελάφρυνε κάπως. Κανένα δε γνωρίζω σε τούτη την πορεία, μα δε με νοιάζει.
Κάτω απ' το μαύρο ριγωτό μου πουκάμισο διαγράφονται αχνά παλιές πληγές. Τις αγαπώ τόσο.
Και θ' αγαπώ.